Remco Campert op oljoarsdag
Boeten strieken ze over zwoavel,
ien huus roekt t noar old joar,
Remco was op televisie
las gedichten, zo mooi, zo woar.
Zo as hai zien vak beschrift,
ach, wat kennen wie mekoar,
mor zo dicht, ja dichter nog
roakt hai mien verdaipte snoar
asof er leest hou ien mien haart
elk nij gedicht teveurschien springt,
hou herkennen t haart ontregelt,
letters, woorden, zinnen zingt.
Ienspiroatse dringt noar binnen,
boeten knalt n strieker òf,
euliebollen op schoon linnen,
niks laaidt mie van t dichten òf,
op de valreep van momenten
komt alweer n nij begun,
schrievend over mien kollegoa
geft hai t nije joar al zin.