Regenwurm
Kwait nog goud, tis dunkt mie omenbie 20 joar leden dat ik tegen oavend hén nog even achter t hoes in de zunne zat.
t Haar snommerdoags nog n stoevertje regent en dat kon je roeken.
“Oh man wat roekt dat lekker”, zee ik tegen de vraauw dij noast mie zat, zai wast hailndaal mit mie ains.
Achter in toen zatten de kinder te speulen mit heur baaide (ie moutn waiten ik heb twij zeuns).
Geert was toun drij joar en hai haar t harstikke drôk der mit om t gras ais mooi aan te haarken, want dat kon hai volgens homzulf veul beter dan zien voar.
Zien oldere bruier Kloas Jan (dij was toun al vief) was hail stiekem achter t schuurtje op de grond aan d’loop, moar ik kon nait recht onderschaaiden wat hai omhands haar.
En aiglieks muik het mie ook nait zoveul oet, want ik zat ja lekker in de zunne, nait dín, en veul onhail konnen de jongs toch nait aanrichten.
Intied kwam de vraauw (k haar nait ains vernomen dat ze in hoes goan was) weer noar boeten zetten mit n grode mok kovvie en n plak òl wief. Veur de baaide jonges haar ze n beker Hooghoudt ranja en vanzulfs ook n plakke van dij lekkere kouke.
Dou de jonges dat den ook in de goaten kregen mit wat veur lekkernijen heur moeke weer noar boeten kommen was wér alles aan kaant gooit en kwammen ze noar ons tou runnen.
En mit heur swaarde haandjes en snoetjes begonnen ze geliek te eten en te drinken.
t Was ja n koddeg gezicht dij zaandkoppies dij zo lekker in dij òl wief zaten om te kaauwen.
Wat mie opvuil was dat Kloas Jan alles mit ain haand dee en ik vruig hom den ook of hai zien aander haand zeer doan haar.
“Nee heur pa”, zee t jong, en groots dee hai zien haandje open en kwam der n dikke regenwurm te veurschien.
“Hai stak n klain endje tou de grond oet”, zee t jong, “en dou heb ik hom der hail veurzichtig hailemoal oettrokken. Wat n dikke hé pa”. Nou doar kon ik hom gain ongeliek in geven, t was zo’n dikke, dij as je hom aan ain kaant vasthuilen aal langer wér.
“En wat gaaist doe mit dij dikke wurm doun mienjong”, vruig ik hom.
“Oh”, zee t jong, “dij goa ik dood moaken”.
Ik zee “dat moust toch nait doun mienjong” en begon n hail verhoal over hou nutteg zo’n baistje wel nait is in de grond zodat t wotter beter weg kon en dat de grond zo mooi lös wér en zo wieder.
Dou ik kloar was mit mien betoog keek hai mie wat beteuterd aan en zee, “dus ik mag hom nait dood moaken pa?”
Ik zee “nee mienjong loat hom mor weer lös”.
Hai trok nog n moal mit scholders en keek mie nog aais meewoarig aan en ging weer in toene speulen.
Dou t bèrregoanstied was en ze schoonwozzen nog even veur de kiekdeuze zatten te kieken noar Sesamstroat, vruig ik Kloas Jan nog even wat hai mit dij dikke regenwurm doan haar.
“Nou”, zee hai, “ik mog hom ja nait doodmoaken, dus heb ik hom lekker leventeg begroaven”.
Hou je t ook bekieken luu, tegen kinderwieshaid is niks bestand.
