Raainraais noar Cochem

n Poar gloazen Liebfraumilch

t Zel n vatteg joar leden wezen dat k mit vraauw n Raainraais mokt heb.
We gingen aan board in Arnhem mit as endbestemmen Cochem aan de Moezel. t Weer was meroakel en we waren mainsttied op t zunnedek om lekker lui broen te bakken. Dom van Keulen, Lorelei, prachtege wienbaarghellens, pittoreske kestailtjes, t was aalmoal n lust veur t oog.

In Cochem bleef t schip n poar doagen òfmeerd. Elk dij wol, kon waal op. Dat leek mie wel wat!
Vraauw wol groag mit heur spannende doktersroman op t zunnedek blieven, mor ik wol groag Cochem in. “Din gaaist ter mor allain op oet”, zee ze. t Was n aibels mooi stadje mit wel hail veul
vekaanziegangers.
k Laip op mien dooie gemak deur wat winkelstroatjes, dou der n gloepens mooie maaid op mie òf runnen kwam. Ze sluig baaide aarms om mien haals en smokte mie dat n laive lust was! k Haar t wicht nog nooit eerder zain, mor k gaf mie zundermeer over aan zoveul genegenhaid. Tussen n poar dikke smokken deur zee ze: “Mein lieber Karl-Heinz, was habe ich dich doch lange nicht mehr gesehen!“ En weer n knuvvel en n smok. k Luit heur nog mor even in de woan wel of ik was, want k wer der doezelg en waarm van over t haile lief. “Lass mich dich nochmal ansehen”, zee ze en dee n stap achteroet. Ze keek mie aan en stoamelde: “Aber, aber, du bist ja gar nicht Karl-Heinz.“
“Nein,“ zee ik, “ich bin der Joop aus Holland.“ k Vroug heur: “Wie heißen sie den?“

“Ich bin Hannelore“, zee ze. “Und ich komme aus Karlsruhe.“
Om weer n beetje op verhoal te kommen heb k ons traktaaierd op n poar gloazen Liebfraumilch in n gezellege Weinstube. We hemmen mit n stevege handdruk en n leste smok, dizze moal op waang, òfschaaid van nkander nomen.
Dou k op t schip terug kwam en t aan vraauw vertelde, zee ze: “k Mout n aander keer toch mor
mit, aans bin k die straks kwiet aan d’eerste de beste Duutse Hannelorelei!”