Potjegort

Dat is ook wat mit Kneels Potjegort, nait ? Ie kinnen Kneels Potjegort toch wel?
Ie waiten wel, hai is traauwd mit Jantje Pankouk. Heur ollu hebben vrouger op t tolhek woond.
Nou, dij main ik. Nee,das nait best lu. Hai het n maal ongeluk had mit zien ploffiets. Joa, ik wol joe t vleden week al verteld hebben, mor dat kon nait, want t is guster eerst gebeurd. Hai kreeg n kat veur ploffiets, en roetsie, boven over t stuur hin.
Joa, dij kat nait, mor Kneels zulf. Zo’n plof staait ook nait in ainmoal stil, dus dij kreeg e ook nog over zuk hin.
Nait best lu. Drij ribben stukkend, n aarm tou t lid oet en n bain kapot. Gelukkeg wazzen der gain persoonleke ongelukken.

Allaain ploffiets, dij was oareg stukkend. Schaande, hai haar ook net n nije sputterlap en zo’n ding is vot schonnen he ?
En doar lag e. Da’s nait zo mooi, as je doar zo biestoan en der ligt zo’n honderdtachtig pond Potjegort veur joe op grond.
Kat was der oareg goud ofkommen, mor Kneels haar n male tumel moakt. Nou ben ik ain, dij holt van aanpakken, dat ik zeg : “doalek dokter der heer”.

Dij was der nogal gaauw op zien stoomfiets en hai zee : “Kneels mout votdoalek noar stad.” In t zaikenhoes kwammen der direct n perfester, drij assistenten, vaaier zusters en ain vaarver bie. Joa, dij vaarver was der net aan t muren witten en din is t maal waark om zo’n man der oet te sturen.

Vanmörgen bin k nog even bie hom west, bie Kneels Potjegort main ik, mor hai zag der niks te best oet. Net Potjegort dat al n moal of wat opwaarmd was.
Jaantje kwam der ook nog over tou, Jaantje Pankouk, Kneels zien vraauw. En dat is wel zo’n dikke, dat is wel zo’n woepsterd, dat as ze s middags eten mouten, mag Kneels wel zörgen dat e eerst achter toavel zit, want as e om Jaantje toulopen mout is t eten kold tegen tied dat er der is.

Jaantje het n male kwoal. Dij snurkt allervreselkst. Kneels het ter aal van alles aan doan. Hai is aal n moal noar n perfester west, noar n woaterkieker en noar n strieker en op n duur is e bie ol dokter terechtkommen.
Nou, as toe alles aal pebaaiert hest, Kneels jong, zee dokter, din zit ter niks aans op as n peerdemidddel. Nou most heur wiesmoaken, dat as ze nog laanger zo deursnurkt, kin ze mor zo n inwendeg orgoan kwietroaken en din legst heur op n mörn mor n stuk lever op t kuzzen hin en as ze dat zugt schrikt ze wel zo, dat ze nooit meer snurkt.

Nou, Kneels vot noar slachter Tunemoa om anderhaalf pond lever. Hai legt Jaantje dat mooi op n bultje op kuzzen hin en hai noar zien waaark. Komt e smiddoags bie hoes, zit Jaantje net zo wit as kriet bie toavel. Hai zegt : “Wat nou, Jaantje wicht, bist nait goud ?”
“Och” zegt Jaantje,” loat tij ol dokter nou toch geliek hebben. Vanmörn wör ik wakker, rolde lever mie der oet.”
“Nou ja,” zee Kneels, “dat is dien aigen schuld ja, wie hebben die voak genog woarschaauwd”
“Och,” zegt Jaantje, “dat was ook nait zo slim, mor t was zo’n toer om dat rötding der weer in te kriegen.”