Poaskevlinder
“Most hier es kieken, gaauw, aans is e weg !”
k Stoa net boven op de ledder om de löszittende vaarve van de windveren te schuren. “Wat is der nou weer, kinst nait zo vertellen?” “Nee, kom nou gaauw, n hail mooie vlinder, zo aine heb k ja nog nooit zain.” Ik zucht es daip, mor besloet toch mor om even noar beneden te goan. t Zel wel weer niks biezunders wezen.
“Hier tussen de bloadern, kiek mor es”.
Mien ogen volgen Coba’s wiezende vinger. En den, ik kin t hoast nait geleuven, doar zai ik n vlinder van zeker tien centimeter in deursnee mit n deurzichtige gruinachtige kleur. Stomverboasd stoa ik te kieken. Dit kin ja nait. Zo’ n vlinder heb ik ook ja nog nooit zain, zulfs nait in mien vlinderboukje. “Mien fototoestel !” Ik run noar de kaaste en griep mien fototaze van de bovenste plaanke. Mit toestel in aanslag weer noar boeten. De lens komt der nait oet. “Ook dat nog, batterijen leeg en dat op zo’ n moment….!” Ik grobbel in de taze om mien reservebatterijen te zuiken. Gelukkeg zitten ze derin. Even loater komt de lens wel noar boeten. “Hoal doe dat takje even opzied, den komt der wat meer licht bie. Verzichteg nou, straks vlogt e weg”. Ik moak n stuk of wat foto’s van verschillende kaanten. “Ik mout Henk even bellen”, bedenk ik den. Henk Dikkemoa, mien old-collega en vlinderexpert. Dij raaist ja hail Europa òf om foto’s te moaken van de maist zeldzoame vlinders. Ik run weer noar de koamer veur de telefoon. “Henk zien nummer, woar is dij nou weer? Doar is de klapper.” Mit trillende vingers druk ik de toetsen in. Telefoon wordt nait opnomen. Dat is ook zo, Henk zit in Frankriek. Was ik ja glad vergeten.
Ik run weer noar boeten. Vlinder zit der nog.
“Jan Blaauw”, heur ik Coba zeggen, “dij moakt ook groag foto’s en hai het ook n goud toestel. Zai bèlt Jan votdoadelk. Nait laank doarnoa heur ik Jan en Gé mit heur baaident over t grind lopen. “Hai blift wel mooi stil zitten”, zegt Jan as e even loater ook wat foto’s moakt.
Dat verboast mie aiglieks ook wat.
Gé bekikt de vlinder ook nog es goud.
“Doaronder zit nog aine !”, zegt ze den.
Ik kiek ook nog es en zai inderdoad tussen de bloadern nog net zo’n vlinder zitten. Nou begun ik toch wat achterdochteg te worden.
Verzichteg roak ik mit mien vinger de vleugel aan. Vuilt wel wat haard aan en hai beweegt mor nait.
Den inains zai ik op de ploatse woar de poten heuren te zitten n soort klain waskniepertje. Nee toch, dat kin nait woar wezen. “Verd…. Hest mie belazerd !”, kin ik nog uutbringen”.
Mor aan de verboasde ogen van mien vraauw zai ik dat ik t bie t verkeerde inde heb.
“Nee, eerlieks woar nait, ik docht ook dat e echt was, mor nou ik der over noadenk. Ik haar dit joar n poasketakke mit van dij mooie nepvlinders derop, net echt. Kin wezen dat ik dij hier opzet heb. Mor dat was ik den glad vergeten”.
Bie n kop kovvie konden we der gelukkeg zulf nog om lagen.
k Was wel hail bliede dat Henk in Frankriek zat en de telefoon nait opnam. k Haar t nog laank mouten heuren. Dou mie dus n plezaaier en vertel dit verhoal nait wieder.
En as je nait willen dat joe zowat ook overkomt, kiek den mor es op Henk Dikkemoa zien webstee. Kin je vast nog hail wat van leren.
