Peerdespul

Pa, schilder van perfessie, zat in de winter van 1952/1953 in vorstverlet en zien kameroad, n zulfstandig kolenboer, kon wel wat hulp gebruken, want dei haar t slim drok in dei kolle tied zo vlak veur Kaarstdoagen.

Zo wer pa menner op stainkolenwoagen en brocht coakes, briket, törf en nootjes-4 bie mensen thoes.
Alles ging goud dei eerste dag en der wazzen gain ongelukken beurd, moar op terugweg van leste klant noar kolenschuur kreeg t peerd de lucht van zien stal in neuze en sluig op loop en hou pa ook ruip: “ho, stop, blief stoan”, t peerd wos van gain ophollen en runde moar deur.

Nog n geluk dat korre bienoa leeg was, aans wazzen kolen deur haile stroat vlogen. En gelukkig was ook dat in dei tied der nog nait zoveul verkeer was as nou.
t Was n slim komies gezicht, dat wel, moar zwait ston hom op kop. Peerd stopte nait eerder dan veur stal en boas van t spul, Hinnerk Schriever, kwam hoast nait meer bie van t lachen.

Dou kreeg pa eerst nog moar wat les in mennen en touspreken van peerd en kon hai nog n poar weke lang deurgoan mit rondbrengen van t zwarte kolenspul en verders ging dou alles ook zunder mankeren. Leste stuk bleef wel muilek, want peerd zette dan altied toch weer gang der in en pa het hail wat keren staark an rem motten trekken.

As belonens kregen wie ook n beste loading kolen op zolder en was t bie ons in hoes dei winter lekker waarm.
Pa was wel bliede dat hai kört doarop weer anvangen kon mit schilderen, dat lag hom toch stukken beter dan peerdjemennen.
En dou wie n joar loater verhoezen gingen noar aander dail van stad, kregen wie zulfde woagen (eerst goud schoon moakt) en zulfde peerd ook mit, moar pa wol dou zulf nait mennen met dizze fragiele vracht, dus dat mog Hinnerk dizze moal zulfs doun.
Ik mog, trots as n pauw, noast ome Hinnerk op bok zitten en of en tou an teugels trekken, nou dat was n belevenis van jewelste.