Pait

“Hest eten kloar” Oaltje? vragt Pait.
“Nee nog nait, wie eten ja nooit zo vroug.”
“Ja? Dat wait k ook wel, mor k heb die toch zegt dat k noar Kloas mout vannommerdag.”
“Och dat is woar ook, bin t glad vergeten”, loog Oaltje.
Ze haar t nait zo op Kloas, n gloepert vond ze hom, altied naander bie de bok doun, en van de jenevervlezze kon e ook nait ofblieven.
Nee Kloas ston bie Oaltje nait goud aanschreven.

“Zolst dat wel doun Pait? Kenst ook wel aine bie n aander kopen.”
“Ja dat ken, mor k heb Kloas belooft dat k vannommerdag bie hom langs kom, en kieken is ja gain kopen?.”
“Doe most mor waiten”, zegt Oaltje, “mor kiek oet dien doppen, Kloas is n gladjanus.”

Pait draait zok om en lopt keuken oet. “Oaltje altied mit heur aiwege wantraauwen net of ik gain zoaken doun ken. Nou, loat dat mor aan mie over”, motjert Pait in zokzulf.
As Pait noa t eten in auto stapt om noar Kloas te goan kikt Oaltje hom deur t keukenvenster noa, schud wat mit kop en gaait wieder mit t hoeswaark.

Kloas staait al bie d’schuure as Pait dam op rit.
“Bist mooi op tied zeker glende nijschiereg hou of ze der oetzain.”
Baide lopen ze schuur in en even loater hangen ze over raande van t swienhok.
“En wat zegt der van?”, vragt Kloas, “dizze biggen binnen de beste in de haile omtrek.”
“Ja? Zo te zain ist n schier koppeltje, mooi rös van kleur en n gezonde krul in t steert.”
Pait lopt nog wat om t zwienhok hén en zegt “ik haar zo docht ast n beetje schappelk bist met de pries wilk wel twije kopen”.
Noe wat haandjeklapperij is Pait koopman.
Kloas dut de biggen in zak en zet ze in Pait’s auto.

Bliede dat e weer twij swientjes op t hok het, en oplucht dat alles zo vlöt verlopen is, zegt e “Oaltje zel wel opkieken dat k al twij swientjes kocht heb”.
“Dat zel ze zeker; mor veur dast noar Oaltje gaaist mouten we nog even klinken”, zegt Kloas en hai lopt veur Pait aan de keuken in.

Doar zitten bie de keukentoavel twij boeren oet n aander dörp.
“Hejje ook n bigge kocht?”, vragt Pait.
“Joa? Elk ain”, zegt d boer dij zok veusteld as Jelle Jansen.
“Zo? den hest n beste dag had, vaaier biggen verkocht, dat is nait mis. Doar drinken we ain op”, zegt Kloas en schenkt geliek de gloazen vol.

Zo zitten vaaier boeren om toavel mit jenevervlezze tussen zok in, en snakken over heur boerderijen, de ain het nog meer laand as d’aander. Ze hebben hail nait in de goaten dat t al wat schemerg begunt te worden.
Inains zwaait keukendeur open en staait Kloas zien vraauw in keuken, groot en braid is Matje en nait op heur mondje vaaln.
“Wat is hier aan haand”?”, ropt ze, “tis hier ja blaauw van de sigaarerook, en de staank van jenever komt joe tegen t hoes al temuide t liekt hier wel n kroug”.

“Moi wicht!”, zegt Kloas en staait van zien stoule op, mor vaalt prompt weer deel omreden dat e nait meer stoan ken.
“Der oet aalmoal”, ropt Matje, “en loat joe hier veurlopeg nait meer zain, der oet!”
De kirrels strompeln ain veur ain noar boeten, allend Kloas blift zitten.
“Der oet zee ik, der oet”.
“Joa? mor dit is mien hoes ik woon hier”, stuttert Kloas.
Niks mit neudeg ik wil in dit hoes, wat touvalleg ook mien hoes is gain doen volk ook mien aigen kirrel nait, der oet en rad n beetje.
“Och Matje, jachts mie der oet en woar mouk den hén”, jammert Kloas.
“Gaaist mor bie t swien op t hok, der is toch sikkom gain verschil meer te zain tussen die en dat baist”.
As n gesloagen hond met steert tussen bainen drupt Kloas òf.

Matje gooit roamen en deuren open en roemt de toavel leeg, ‘kirrels’, denkt ze, ‘bin net leutje kinder as je ze oet t oog verlaizen doun ze roare dingen’.

Inains blift ze stokstief stoan, wat was dat? heurde ze doar nait n haarde knal?
Gaauw lopt ze noar boeten, tot heur grode schrik zugt ze dat de auto van Pait t haile hek van dam ondersteboven reden het.
“Wat hest wel doan Pait!”
Pait zo wit as n liek ken niks meer zeggen.
Matje kordoat as altied trekt t portier van auto open en zegt tegen Pait, “goa mor op aander stoul zitten ik breng die wel noar hoes. Ik mout der nait aan denken wat der aal gebeuren ken mit n doene kirrel achter stuur”.

As ze bie Paits hoes d auto over dam rit staait Oaltje veur t venster oet te kieken woar of Pait blift. Ze zugt dat Matje d auto bestuurt, och heden der is toch niks aargs mit Pait, gaauw runt ze noar boeten. “Wat is der mit Pait”, ropt ze.
“Mok die mor gain zörgen wicht hai is allain mor stroalbezopen, en dat gaait vanzulf weer over, woar mouten we hom hénleggen”, vragt Matje, “in schuure?”
“Nee”, zegt Oaltje, “wie brengen hom op berre”.

Toun ze Pait aan ziet haren, en de bigjes op t schone stro in t swienhok rondhuppelden, gong Oaltje Matje noar hoes brengen.
“Wolst nog n lekker kop kovvie bie mie drinken?”, vragt Matje, “of hest laiver n borrel”.
De baide vraauwlu gieren t oet van laggen.

Bie n kop kovvie wordt der besloten dat ze vandoag over n week soamen n dag noar stad goan gezelleg winkeln.
“Ik traktaaier ons op n lekker etentje”, zegt Matje, “Kloas het ja genog geld verdaint mit zien biggen doar wil ik ook van mit proviteern”.
En weer liggen de baide vraauwlu in n deuk.

As Oaltje weer op hoes aangaait trekt der n glimlach om heur mond. En haardop zegt ze, “Deur twij doene kirrels heb ik der vandoag n fijne vriendin bie kregen”.

November 2006-11-28

(Noaschrift van de redaksie: Mit dit verhoal dee Alberta mit aan de Grunneger Schriefwedstried van de gemainten Pekel, Veendam en Menterwolde in 2007, t leverde heur in de categorie Proza de twijde pries op.)