Over grinsen
’t Licht nemt sikkom
naacht sein duuster
wind over ‘t woater
wemeln weerlochten
over ’t Wadd en diek
wuilen en fladdern
maiwen wild en gauw
deurnander asof zai
zunder gewicht waarn.
Luustert stillegaid
zunder tiedslôt
bedoard en in vree
mit dove oeren
noar al dai goapers
sunder geluud
op twai bainen.
Wind, locht en woater
zuzooien zachies
in taiken van
perfèkte lochtleegte,
nait haildail niks
gevuld mit alles
doch zunder ons,
dai ’t aal verstören kin.
