Opa Dekker in Canada(1)
t Mos der ainmoal van komn. Allennig noar Canada om Martje en heur gezinnetje te bezuiken. Vief keer waren ze mit zien baident west. Nou was Geessie overleden en Jan Dekker ston der allain veur. En dat vol nait mit, want Geessie har altied alles bedisselt. Jan har raisburo nog nooit van binnen bekeken. Ook op Schiphol wos e de weg naait. Wat kwam der veul te kieken zunder vrouw. Gelukkig har Jan Dekker zien natuur mit. Hai was n opgeroemde man en kon t soms mooi versieren al was e ook 83 joar old. Mankeerde hom ook ja niks, behalve prostaat, moar doar har de haalve wereld ja last van.
Op Pearson Airport in Toronto was Martje’s gezinnetje aanwezig. n Modern Canadees gezin mit twei kinder, n opschoten jong mit n halve broek aan (zo’n geval mit ritssluutens in piepen), en n wichtje van fieftien dei hoast net zo zwoar was as Martje. Jammer, docht Opa Dekker. Deur soepenbrij was zien Geessie altied zo mooi slank bleem, moar ja, tegenswoordig had je patat en coca cola en roomsoezen en dat spul zette slim aan…
Warempel, doar ston Gerard, zien schoonzeun! n Beetje bie vraauwluu vandoan, alsof hai zich schoamde veur al dei vettighaid. Hai was zulf ook ja moar zo’n fien kereltje. Moar Martje har t moar best goud mit hom. Hai was bie verzeekern en har hoast schoapen op dreuge. t Was n beste jong, dei Gerard, moar jeuzeln kon e wel.
“Veurzichtig aan, wichie,” zee Opa, toun Martje aarms om hom hinsluig, “pas op mien broze botten, t wordt er naait beter op.” Gerard gaf hom n slaphaandje en zee: welcome, Dad! Gerard was al zo laang in Canada dat e voak naait meer wos of hai Engels of Hollands proatte. Hai was ook nait zo wies mit zien Pa as Martje, wos nooit of ol man hom veur de gek har.
De twaaide nacht bie Martje in hoes was t al mis. Opa strompelde noar WC en Martje heurde hom kreunen. Mit n gang vloog ze berre oet en Gerard kwam inains n hail stuk hoger te liggen. “Wat heb ie toch Pa.” “Och, Martje, t is doar beneden naait goud, t is allemoal bloud!”
Martje ropte Gerard berre oet. “Gauw, zaikenhoes bellen, Pa is lang nait goud.”
t Duurde eem veurdat Gerard de telefoon ontdekte, dei hebben tegenswoordig ja gain vaste ploatse meer. “Ach jong,” ruip Martje, “hest hom ja in buus, tou nou Gerard, opschaiten, hai ken ons wel leegbluiden.”
En zo kwam Opa Dekker in t zaikenhoes terecht, midden in nacht…
Ze hebben vandoag aan dag beste medicienen veur n bloasontsteking (want dat was het) en de volgende dag veulde Opa zich aal stukken beter. Moar dokter wol hom nog n poar doagen in t zaikenhoes hollen veur observoatie. Och, och, mien laaive Pa, kaarmde Martje, komt e noar Canada om in t zaikenhoes te liggen. Hou mot e zich wel redden mit dei nurses, hai kin ja gain Engels….
Op daarde dag, s noamiddags om drei uur, mochten Martje en Gerard hom weer op hoalen. Der lagen drei zaike kerels bie Opa op zoal. Ook waren der drei jonge Canadese verpleegsters aanwezig. Ze zellen wel niks aan Pa hebbn, docht Martje.
Moar kiek nou ains aan! Ze zaten alle drei op raand van Opa’s berre. Tussen aal dei gezichten glom Opa’s olle snoet van n groot plezaair. Heurde en zag Martje dat goud? t Jongste verpleegstertje streek Opa over zien gezichtje en kraaide: “O Martje, hai is ja zo’n laiverd. Maggen wie hom hier hollen?”
Verpleegster aan t voutenende kiedelde hom onder voeten en zee: Opa, wanneer krieg ik nou n smokje van die! En de daarde verpleegster, aine mit n knoetje in nek voegde de doad bie t woord en gaf hom n smokje op neuze. “Ziezo,” zee ze lachend, “Ik ben d oldste en ik heb first rights!”
Martje stond aan grond genoageld. Wur hier laifde schonken dei zai deur alle drokte hin zowat vergeten har? Moar Opa schoof verpleegsters aanzied en strekte zien dunne aarmkes noar heur oet. “Nou,” groalde hai, “heb ik ze naait mooi Grunnings leert, Martje?” Martje knoffelde hom wat, en zee: “Dus Pa, ie hebben n mooi toneelstukkie mit ze instudeert”. “Om de drommel naait,” lachte Opa, “tou ains wichter, loat ains zain wat ik joe nog meer leert heb.”
Votdoadlik zongen ze de twei eerste zinnen van het Grunninger volkslaid!
Toun zee Opa hail ernstig tegen Gerard: “Wat duchtie jong, kin ik hier nog n poar doagen blieven? Ik heb t hier ja zo mooi mit dei mooie wichter!”.
Martje zee: “Pas op heur Gerard. Hai het die veur t ootje!”
Moar lutje Gerard was doar nog naait zo zeker van.
