Op t ies

Aan de kant van de boan,
doar zag hij heur stoan.
Och man, wat een nuver laif wicht
en hij lachte heur tou
en doar stopte hij gauw
en zij kreeg n kleur op t gezicht
Hij zegt: “Beste maid,
dat heurt toch zoo nait,
doe most hier allenneg nait stoan!
Jim woag t er ais op
en leg met mie op,
dan swieren wij soam langs de boan!”
En dou ging t er van deur,
zai achter hij veur,
t Was glad n lust om te zain.
t Was zo n mooi poar,
t kwam kwiek bie mekoar,
ze zagen der hoast nooit zo ain.
De dag dij verdween
en t moantje dat scheen
en zai swierden mor aal langs de boan,
want bie moaneschien
gong t ains nog zo fier.
Mor toch bleven ze evenpies stoan
en zai lachte hom tou
en k wait zulf nait echt hou,
Mor op ainmoal doar pakte hij t wicht.
En zai bleef stille stoan
en zai luit hom begoan
en de moan kneep n oogje dicht.
De locht dij betrok
en dou gaf hij heur n smok
en t wicht gaf hom vot ain weerom.
Hij dee t nog ais weer,
dat smuik ja noar meer
en t moantje dat lachte der om.
Zij smokten mor deur,
zij hom en hij heur
en t wichtje dat keek toch zo wies.
En noa n half joar,
dou was t n poar,
dat komt van dat scheuveln op t ies.

Dit gedicht of riemsel kreeg k van mien moe.
As ik t zo bekiek, is der verschillend Grunne-
gers bruukt. Zo te zain is t n hail old gedicht.
t Kìn zo mor wezen dat dit opschreven is
deur mien opoe of aans deur n taante.