Op beune
Boven veurkoamer, sloapkoamer en gaang was de grode beune, dij luip over de haile brette van t hoes. Boven keuken en biekeuken was klaaine beune. Rest van t hoes was n grode open schure mit n hoeske der ien. Ie konnen zo tot aan nok van t dak kieken en der waren gain riggels aan raand van beun. Dat was hail gevoarlek, omreden ik doar nait kommen mog. Vanof klaaine beune laipen vaaier voutbraide balken, mit tussenroemtes van twij meter docht ik, noar overkaant tot woar schune kaant van dak begon. Holten ledder lag mainsttied op betonnen deel tegen muur aan, behaalven as mien pa of moe hom neudeg haren vanzulf. Aan veurste baalk haar mien pa van dik taauw n zuzoi moakt. Ik kin t mie nog goud erinnern. Eerste keer dat ik der op zat, vuilde ik mie de koning te riek. Op zummeroa- vens mit open deuren zat ik op mien schommel te kieken noar mien pa dij ien toen aan t waark was. Sums mog ik hom helpen, boontjes ien de goaten gooien, of eerappels of aander jonge plantjes. Ik zel zo’n joar of tien west wezen. Mien moe was denk ik boodschappen aan t doun , ze was der nait dat wait k wel. ‘t Was nat weer, störmachteg, wie konnen nait boeten speulen. Mien vrundje Renske en ik waren ien schuur om beurten aan t zuzoien. Wie haren soamen ain rolletje Faamdrop, wat n riekdom. As d’aine wachten mos, kreeg e n dropke. Allain zoegen, denk derom! Wie keken op mekoars tong, todde op was en din d’aander. Renske was ien bienoa alles kloarder as ik behaalven ien zoegen, omreden ik der laanger op zat. Wie perbaaierden voak mekoar oet te doagen deur wat nije kunskes te bedenken. Mien pa haar tussen twij telefoonpoalen op t gras n rekstok moakt, woar we din aanhingen. As we weer wat oetvonnen haren, raip ik mien moe om te loaten zain, moar negen van tien keer ging t mis. Ik was te veul spitst op heur priezende woorden , dij der nooit oetkwamen. t Ainege wat ze steevaast zee: ‘Pas mor op, dìnk aan dien kleren’ … Tiedens t zoegen van t leste dropke keek ik om mie tou en zag ledder rechtop tegen muur stoan.
“Zel we op beun kieken?” zee ik sikkom fluusternd ( dat was hail nait neudig der was gainain, mor toch) Wie klommen as twij oapen ledder op en stonden op klaaine beun. Der lagen veul olle bouken , kraanten en ploatjebouken mit prins Valiant op achterkaant. Ik wol der noar tou, hai was mien held, aal begreep k er nog nait zoveul van, mor Renske trok mie aan aarm. Ze keek stief noar de baalken.. “Duurst doe over de baalken hinneweer?” zee ze en keek mie haalfstoand aan. “Kiek, ze binnen klaain bietje braider as n evenwichtsbaalk” zee ze en zette heur vout der op. Wie keken mekoar aan, ik vuilde noppen op aarms en kreeg n draaierg gevuil ien mien moag.
“Duurst doe? Ik wel!” Ze bedocht zuk nait en laip tot aan schune kaant en weerom. t Ging goud. “Nou doe!”
Ik wait nait meer hou k t doan heb, t was as ien dreum. Baang was k nait, k zai nog t roege baalkenholt, rubbern neuskes van mien gimmestiekschounen , taauw van zuzoi. Zag nait betonnen deel, doar hail beneden, swaarde kolenhok, fietsen , autoped, koar mit raif. Allain staank van kolenhok is mie laang bie bleven en t gevuil van winnen: “Ik duurde t , ik duurde t !” Nog aaltied, meer as toun , gaait der n schok deur mie hìn as ik der aan dìnk wat der gebeurd was, as mien moe schuur ienlopen was.
Joaren loater heb k t heur verteld, ze wol t nait leuven.
