Ontluchtingskroantje

Ons buren, Mans en Grietje van Delden, haren besloten gaskachels deure uut te doun en over te goan op sentroale verwarming.
Zeun Henkie was slim handeg en hai zol de boudel veurmekoar mokken.
t Was n klain huuske woar ze in woonden en de instelloatie was in ain dag wel veurmekoar te kriegen.

Op n zotterdag was n drokte van belang, deur d hege hín kon k wel zain dat t er flink aarbaid wuir.
Tegen drij uur haren ze de boudel veurmekoar.
Mansie kwam bie d achterdeure en hai vruig of k wel even kwam te kieken.
k Schoof achter hom aan deur d òl hege hín.

“Joa”, zee Mansie, “wie hebben d boudel veurmekoar, wie kriegen t overal lekker waarm in huus, mor net in t koamer blift stainkold”.
Grietje jammerde wat en zee, “wat mouten wie wel met zo’n koal ding, geef mie mien gaskachel mor weer, dij geft tenminste lekkere waarmte”.
“Vuilst wel”, zee Mansie, “in t keuken word t waarm, mor in koamer blift kold”.

Inderdoad, overal in huus was t lekker waarm, mor net in t koamer was t stainkold.
“k Heb der ook nait veul verstand van”, zee ik, “mor k zel wel even kieken”.
k Zee, “hest de boudel wel goud ontlucht, want anders wil t ook nait”.
Henkie kwam der ook bie. “Tuurlek hebben we dat doan, net zo laank tot der wotter uut t ontluchtingskroantje kwam”.
Inderdoad der lag n beste poule wotter op de grond.
“Radiator liekt wel lek, woar komt aal dat wotter wel vot”, zee ik.
“Dat komt van t ontluchten”, zee Henkie.

Der drupte nog wat onder de radiator.
k Keek nog ais goud en zag dat t ontluchtingskroantje aan d onderkaande van de radiator zat en nog wat noadrupde.
“Wie mouten der nog even tegenaan jongens”, zee ik.
Noa n dik uur was de radiator omdraaid met t ontluchtingskroantje noar boven en wuir t in de koamer ook lekker waarm.