Òljoarsdag

Tot aan mien zesde joar bin k opgruid bie mien opa en opoe in Delfziel, en k denk nog voak aan dij tied.

t Was oljoarsdag, mien opa was kloar mit t bakken van euliekouken en ging noar d’hoaven om mit zien kammeroaden te proaten.
Mit etenstied was hai weer thoes ik zat al aan toavel te wachten.

Toun opa aan toavel zitten ging, zee hai tegen mien opoe, “Liesbet hai staait weer bie t postketoor”.
Noa t eten vruig ik aan opoe wel ofter bie postketoor ston.
Opoe zee dat ik dat mor aan opa vroagen mos.

Ik noar opa en vruig om wel ofter bie postketoor ston.
Opa zee dat er bie postketoor n kerel ston dij net zoveul neuzen veur de kop haar als er nog doagen in t joar waren.
Ik vertelde t verhoal aan opoe en vruig of ik der noar mocht kieken.
Opoe vond t goud as ik moar nait te laang votbleef.

Ik ging noar mien kammeroadtje vertelde hom t verhoal en vruig of hij mit ging kieken, zien moeke von dat goud.
Wie noar t postketoor op zuik noar dij kerel met al dij neuzen veur zien kop.
Mor hou wie ook keken wie konnen dij kerel met al dij neuzen nait vinden.
As wie t aan de mensen vruigen din laachden ze en vertelden ze dat hai der net nog stoan haar.

Toun ik weer bie opoe thoes was vruig ze laachend of we dij man ook zain haren, ik zee dat hai der nait was, moar opoe zee dat hij er wel stoan haar.
Opa het mie toun oetlegd hou of de vörk in de steel zat.
Òljoarsdag is de loaste dag van t joar en dus is der nog mor ain dag. Dij kerel haar mor ain neus veur zien kop en nait zo as ik docht ain kop met kwait nait hou veul neuzen.

Hail veul joaren loater toun ik op òljoardag mit mien twij zeuns bie mien grootolders was vruig ik aan mien opa of dij man nog bie t postketoor ston.
En hai speulde t spel mit zien achterklaainkinder zoals hai dat mit mie doan haar