Olderdom!
Begunt de ain al te maarken zo onder t proaten.
Dij wil die t antwoord wel geven
mor ken d’r mit gain meugelkhaid opkoomen.
t Ligt asmits veur op de lippen
mor ken t op dat moment even nait zeggen.
En n aander krigt bie leutjen t ook in de goaten
dat t ‘old worden nait altied mitvaalt in t leven
let op t lest alles den ook mor op zug ofkoomen.
Broekt zo de pillen op ongeregelde tiedstippen
en ken of en tou òòk niks meer oetleggen.
Wàt luu tonen weer hun aigen wil
en lopen d’r den nog over as n hoaze
mor onderwegens weer teveul in zugzulf proaten.
Ook komen d’r wàt mit altied zulfde verhoalen
net as vrouw Poes, dij t nait loaten let
en die doezend moal verteld heur schune mop.
Zai het heur bekje gain menuut stil
en loat stoan heur moase.
Bie elk tree dij ze nemt dut ze winden loaten.
‘Dij gain huure wil betoalen
wordt d’r mit n radde slag oet zet’
zegt ze d’r den steevast op!
Gelukkig is de de ain de aander nait.
Wat luu kennen ontholden van twaalf tot middag
en hun driestighaid t beste tied ook had.
n Aander is al tieden stokdoof of lôpt al wat krom.
Mor woar de wind de joaren ook hín waait
as t ook mor even kenst; ‘pluk de dag’.
Ellende en mankementen binnen d’r al zat
en mokst t te gek, den ligt aan t olderdom!
