Old wiefke
Hai ree ien zien mooie, nije auto over de wegen, mor dij lege plek noast hom zinde hom hailemoal nait.
Zien vraauw was nou aal drij joar dood en hai miste heur nog genog, mor hai mos wieder. Allain is mor allain Dou e n tiedje loater ien hoes zien kaastloa aan t oproemen was, vol hom n foto ien handen van vaaier joar leden. Dij was van de reunie van zien legere schoul. Dij vraauw doar mit heur dochter, dij haar aaltied bie hom ien klas zeten, doar haar e nog mit proat.
Heur man was der nait bie, dij was toun zaik, net as zien vraauw. Hai kon dij dochter wel ains opbellen, doar stak doch niks achter.
Omreden hai n man van de doad was , dee e dat votdoadelk. Dochter was hail vrundelk. “Joa”, vertelde ze, “heur moe was nou allain, heur pa was drij joar leden oet tied
kommen. Joa zeker, heur moe was nog hail vitoal.”
“Of ze t wel wat vinden zol as hai heur moe ains opbellen zol?” “O, zeker wel”, zee ze, “dat kin ik joe aanroaden, dat zel ze geweldeg vienden. Ze holdt van mìnsen om zok tou en kookt goud en geern.”
Nou, dat was gain dove zegd, moag van n man doar gait veul deurhìn. Hai lait der gain gras over gruien en ston n poar doagen loater veur heur deur.
t Was vanzulf eerst n beetje vrumd noa aal dij joaren, mor erinnerns kwammen weer boven en stoareg aan wer t contact wat vrijer. t Klikte wel tussen heur baaident. Ze haren veul mandaileg. Ze vonnen t aalbaaident mooi om aargens hìn te goan, dingen bekieken, mìnsen opzuiken, oet eten, oepkes dus.
Ze kookte asmits veur hom oet eerns te veul, zodat e, wat over was, mitnemen kon. Voak nam hai heur wat mit oet zien toen, hai haar nog n mooi lapke achter zien hoes. Om bie heur te kommen, mos e wel n stókje rieden, mor dat haar e der geern veur over.
Noa de treurnis, dij ze beleefd haren , leefden ze hailemoal weer op. Zai wis ook nait wat heur overkwam, dit haar ze nog nooit mitmoakt. Zo mor elk weekend aan de rit. Hai dee de deur veur heur open en zai zat as n prinses noast hom.. Hai wol overaal wel mit heur hìn. Ze wozzen baaident hail goud: wie mouten der nou van genieten. Leven is körter as we denken. Dou ze weer ains lekker veur hom kookt haar, gaf e heur zo mor n kuske. Dat von ze ook hail gewoon. Volgende dag belde heur en zee: “Ik heb die guster n kuske geven, vonst dat slim?”
“Welnee”, zee ze, “kuske oet dankboarhaid , nee hur”. “O, zo,” zee e. Noa dikke moand, dou t zo’n beetje veujoar wer, vroug e heur of ze wel n poar doagen bie hom logeren wol. Kon ze ook ains zain, hou hai doar woonde. Hai zag heur wat wiefeln.
“k Heb drij sloapkoamers boven.” Nou, dat gaf de deurslag. Geern dus. Om proatjes n beetje veur te wezen, haar e zien noabers al even inlicht. Hai legde heur letterlek en feguurlek ien e watten. Doagen waren zo om. Dou e heur weer noar hoes brocht haar en zien toenpad op laip, vroug zien buurman hom as terloops: “Wordt dat dien nije vraauw?”
“Nou nee, aiglieks nait. Dit is mien old wiefke, mien vrougere schoulkammeroadske.” Ze waren allebaaident 83 en begonnen weer vannijs
