Oaventuur ien t bos
t Was hail mooi weer en baide wichterkes, zo’n joar of zes old, waren mit heur baaident aan kuier goan. Ain was blond mit n rode strik boven ien t hoar en haitte van Anneke, aner haar n donker krullekopke en haitte van Emma. Heur moekes dochten dat ze op schoul waren bie juf Martha. Nee dus, Anneke haar onnaaierd dat op zo’n mooie waarme zummerdag t veul beter was om ais noar Bosplas te goan midden ien t bos. Dat was n luk meerke dat midden ien t bos laag en woar ze mit heur pa en moeke wel ais hin ging. Doar kon je zo mooi speulen ien t zaand en je konnen ook mit blode vouten deur dat lekkere vrizze wotter lopen. Emma altied driest en nooit baang leek t ook wel wat tou en doar ging t hen.
Mit heur baaident haren ze lol veur tien. Gain ogenblik dochten ze aan juf Martha en heur klas of aan heur moekes. Ze zollen ook ja al lang ze tied veur t eten weer ien hoes wezen. Mor ja, onnerweegs zai je van alles – allerdeegs n poar herten, knienjes vanzulf, mor ook n mooi gekleurd vogeltje dat hail hoog en mooi zingen kon, t tierelierde aan ain stuk deur en vloog aal mor om heur tou en liek veur heur oet. t Was net of e heur pad wiezen wol. Ze laipen ook al laank nait meer over t grote bospad, mor midden tussen bomen deur. En zo gebeurde t dat ze mekoar ains aankeken en zeden dat dij bosplas vandoag toch wel hail wied vot was. Ien tussentied was t vogeltje nait meer te zain of te heuren.
Zundagnoamirreg was Anneke der ja nog west mit heur pa en moeke en non leek t wel of t meerke haildaal verswonnen was. t Leek wel of t ook al wat duuster wer, zun zat achter wolken bezied en t vuilde kold aan op heur blode aarmkes. Ze haren ja allenneg mor n dun zummerklaidje aan en gain vestje of jaske. Emma har nog ale vertraauwen dat t wel goud kommen zol. “Kom mor”, zee ze tegen Anneke, “wie lopen nog eefkes deur den zellen wie t pad veurvast wel weervinden.” Dou begonnen der regendruppels te vallen, van dij haile dikken, t duurde mor even of ze waren tot aan heur vel tou nat. Wichter werden non toch baaident wel benaauwd. Woar mozzen ze hen en wel zol heur helpen kinnen? Zo stoareg aan waren ze aanbeland op n open plek woar boswachters wat kapholt opstoapeld hadden. Aans ze doar ais tussen kropen? Ze vonden nog n poar takken dij konden ze der over hen leggen zodat net was of ze ien n hoeske zaten mit bloaderdak. Regenbui duurde slim laank, ze kropen dicht tegen nkander aan om waarm te worden en dörst haren ze ook. Van ellèn villen ze ien sloap. Op schoul von juf Martha t hail vremd dat Anneke en Emma nait op heur ploats zaten. Gelukkeg haar ze telefoonnummers woar baaide moekes en pa’s te berieken waren. Wichter waren te zuik!
Votdoalek wer der n zuiktocht hollen. Pa van Anneke kwam op t idee dat wichter wel ais zulf kuierlatten noar t bos nemen kend hadden. Ze haar ja haile week aal mor verhoalen had over dij mooie plek bie t wotter. Hektor, heur hond, ging mit en joa, hai kreeg lucht van Anneke ien neus en zo werden wichter weer vonden. Straf hemmen ze nait kregen veur heur votlopen, ze waren ja aal zo baang west en zo kold worden. Ze beloofden om t hardste dat ze nooit meer votlopen zollen zunner te zeggen woarhen. En Hektor kreeg dikke bonk woar e hom mit vernuverde.
