Oavend in Waarvum
t Duuster van d’oavend
ligt over stille hoezen.
t Leven keert noar binnen,
t doagse waark, dat is weer doan.
Laambelicht holdt naacht nou boeten,
hoeswaark wordt nog moakt op laptop,
t kovvieapperoat staait aan en pruddelt
veur domt n kopke bie t Journaal.
t Olle hoes aan Westervalge
nuigt ons stoadeg, nuigt ons hartelk,
en klok op gaang tingelt zien wieske.
Bouk en gleerbred liggen kloar.
Doar zitten in n lutje kring
wat minsen bie nkander,
lezen nait veul, zie proaten mor,
van t aine komt t aander.
Noatied, op t kold station,
schoft deur swaarde naacht
n stroalend roepke op ons tou,
t is traain woar k op wacht.
Fluustert noast mie n jong wicht:
“Kiek, n oel! Wat aibels mooi,
dij vlucht in luusternis.”
Verwondern, dat kin allenneg mor in aigen toal.
