Noar strandje van Delfsiel
Oh, oh, wat n hetten vandoag. Mien vraauw en ik zitten veur t hoes te bakken in grèle zun op ons nij koft holten bankje. Veur t hoes staait nog n redelk koul poeske wind vanoet zee, mor doch plakt t hemd mie aan rogge vaast. k Heb niks te kloagen hur, moar eerliek zegt is dizze waarme dag wel in tegenstellen tot aandere röttege mottege of kolle doagen. Doagen, dij schienboarliek allemoal veur mie verkloterd worden mouten deur t verwaarken van hakkemak en nikkenak kerwaaitjes.
Mien laive vraauw is der ja n woepster in om ze oet te miemern. Zai is hail vindenriek wat mien bewegenstherepie aanbelangt. As ik din hiertegen in t verweer kom, is t al gaauw van: ‘Goud mien jong, din blifst doe doch lekker op dien loie gat zitten. Kin t swil aangruien op n minne ploats. Kom nait bie mie te kloagen as dokter plakken der zunder verdoven weer òfrit. Dou doch ains wat veur mie. Ik navvel mie ook ja aal doage veur die oet. Etendrinken, wasken en meer van dij hail normoale doagelkse dingen worden nait deur spenelmboardjes doan hur, moar deur dien eerlieks wief!’
Nee, vandoag is t zitten toustoan … denk ik. Moar t kin net zo gaauw ombatterijen hur, want: ‘Van honden zai je t wimmelstaartjen. Van kadden heur je t gespin. Bie vraauwen kin je t noeit waiten. Gaait t heur wel noar t zin?’
Ons laif hondje Ody, n spierwit Keeshondje van hoast tien joar, het aan dit alles gain bodschop. Zai ligt in volle zun te pufken en te stènnen op glinne tegels van ons pad. Onder stroeken is t wis aangenoamer, moar ja, zai het t buskruut nou ainmoal ook nait oetvöskert.
Noa ainege tied kom ik wat stoer in t ende. Adinlek stief en pienlek van t zitten op t haarde bankje. Aal dat geteem van heur over mien nait mitwaarken aan heur waarkkuren let mie nait lös.
‘Kom’, zeg k en ik kiek even onneuzel noar t bezedde bankje. ‘Ik goa moar ains bainen strekken. Even bie hoaven laangs ducht mie zo, mit Ody, dij laiverd. Is zai der ook ja even oet, hè.’
Mien vraauw komt tot leven vanoet heur zunaanbidden. Dat wil zeggen, mond gaait open, moar heur ogen nait. Dat bewiest moar weer dat zai mie alderdeegs mit ogen dicht begript. ‘Joa, most weer aan de hobbel? Hest weer spiekers in dien zitvlaais? Kinst nou nait veur ain moal gezelschopzuit bie mie zitten blieven, zo as andere kerels dat doun? Altied op de klitter. Of mout mien olle vent weer gaail noar wichtertjes kieken, dij oetdoagend aan diek liggen te zunneboaden mit heur smoederge veterboksempjes?
Dat, om olle smakbekkende knapbuzzen zo as doe kop gek te moaken? Bah!‘ Zai wappert mit handen of n bos wepen heur aanvalen. ‘Goa nou, aans binnen knabbe, hoanege jongkerels die zometain nog veur ook! Miesgaster dast bist! Bah! Paanproeksel van n vent!’
Ik kom over as ain mit n bolbred veur kop, moar in wezen vuil k mie moar n hail septiel kereltje, dij t zegt:’Och laiverd, veur aal dij bedochde blodeghaid heuf ik doch nait zo n ende te lopen? Dien blode roodverbraande baintjes en knibbeltjes liggen hier ja aal veur mie binnen handberiek. Doe waist dat datgene wat stoefbie is je wiedvot nait zuiken mouten?’ Ik bin inwendeg baang veur twijde- en voak beslizzende ronde en broek ons aarme hondje Ody, dij in tussentied ook op heur pootjes staait, as hulpmediom. Strinde daaier binnen zukke prettege vrunden hè. Zai waiten niks en vroagen niks, dij laiverds. ‘Ik dou t veur Ody hur. Dizze hetten is nait goud veur n woefke van tien’, smiet ik ter nog mor weer bruil tegenaan.
Zai kikt mie nog even grel en gramniedeg aan, zucht daip en zakt doarnoa terogge op t bankje. ‘Joa hur! Zak tebak! t Wordt de dood veur dat aarme daaier, moar dat zel die ja n worst wezen!’ Joa lu; laifde noar hoat is schienboarliek n haile körde weg.
‘Nou doeie. Doe zugst mie wel weer ongeschonden verschienen hur, láiverd’, zeg ik n snittje snedeg. Zai kikt ons noa. k Wait t zeker! Ik vuil heur ogen in mien rogge branden. Hé, k bin nou toch wel n stok minder overtuugd zo mit n poestend hondje aan lien. Zel k weeromgoan? Nee, zain loaten dast n kerel bist, hol ik mie groot, moar tougelieks schudt der deur mie hèn: ‘Dij n stain noar hemel smit, krigt dij voak zulf weer op kop.’ Afijn, ik bin der al wel n snobbeltje aan wènd , moar t blift altied weer n oard twijkaamp zunder winnoars(?) hè.
Hai kerel, t is doch wel mieterg waarm hur. t Swait lopt mie as bragel bie kop dele. Bie hoaven zel t wel wat lekkerder wezen. Doar aankomen bin k glad òfpaaigerd. Wat n hetten! t Is ook ja gain weer om veur joen plezaaier te spanzaaiern mit joen hondje. Joen hondje!?
Achter mie slort Ody zuk veuroet. Heur blère hangt as n oetdreugde leerlappe oet t bekje. Zai gaait der bie liggen. Slim poesteg.
‘Kom laiverd, wie mouten wieder hur’, vliemstriek ik. t Aarme daaiertje kikt mie hail flaauw aan. Ik buk mie en aai heur. Glin hait! Zai kippert wat. Das nait in de riedel. Wat nou ?
Ik riet heur van stroat of en störm mit n bloudse gaang, mit heur op aarms, noar strand tou. Ook dat nog! t Is haalf tij en woaterraand is n nuver èndje vot. Ik benter deur de prut en kom bie t drabbege woater. Ik besprenkel heur haildaal mit t voele zolte nat.
Hè, noa n pooske gaait ze wat wibbelwabbel stoan. Zai zugt der nait oet. t Is almoal klaaiproeksel! Laiverdje klandert zuitjes aan wat op. Zai is nait poesterg meer en wil wel oet t woater maark ik. Dus, as de weelocht bie diek omhoog en op roakeldais op hoes aan. Zai hobbelt noast mie aan t strakke lientje. Ik reudel moar aal wat onzin om heur wat op te peerdjen.
Oh, oh, ik zai der zulf ook ja oet as n orrebedor. Mien net kofde zundagse keekieboksem is as n belopen nadde klaaitonte. Kloar bin k der mit. Zonet bin ik doar nogaal wat groot oetvalen tegen heur. Zai zel nou mit 200% … wat?… 500% terogge happen. Dat heb ik nou altied hè. Op dizze menaaier kin k ook noeit n voest moaken.
Ain ding scheelt: Ody, dij ol schietertje, lopt gedwee aan t nadde raimke of ter niks heergoan is. Zai zit onder klevve bragel, moar dat dreugt wel weer op. ‘Ol scheetje!’ Knor, knor.
Doar is onze stroat. Och, t vuilt net of der inainen n meulenstain aan mien sendoalen hangt. Ik heb aargens lezen dat ‘Veur ain mit keroazie gain pad onbegoanboar is’. En nog zo’n wieze: ‘Dij zukzulf nait beveelt (nee, nait bevoelt) aaid n knecht blift.’ Mooi zegd, mor geldt dit ook veur Jan Pineut?
Zai laagt! Ik mag n waikschilde boon worden as t nait woar is. Zai zit nog op t bankje mit heur rood verbraande baintjes liek veuroet.
Ik knies ook, as n boer dij koespien het, en zeg: ‘Moi, doar binnen wie weer. Hè, dat was mie wat, hur.’ Zai kikt bloots noar t hondje. ‘Kom moar laiverdje hur. Boaske is nait wies hè’ Zai aait t daaiertje wat over kop en dij knort en kwispelt wat mit staartje. Sliembale!
’Zo laiverd goa nou mor mit boaske noar binnen, din kin dij die even lekker mit laauw woatertje doezen hur.’
En dóe’, zegt ze, terwiel dat ze mie spans van top tot tonen aanglopt: (ik vuil mie noakend) ‘Goa die ook mor goud himmeln, want zugst der bescheten oet. Poets dien nije sendoalen ains goud en dou dien verhinneweerde keekieboksem in n emmer laauw woater. Hebben jonge wichtertjes achter die aanzeten op diek en bist van schrik zee indoken?’ Zai laagt zuk de buutse oet. Gain hikhakkerij! Wat is dit nou veur hogere poletiek? k Wait der gain road mit. Ik dou mien mond open om heur alles nog eefkes oet te stokken, moar zai wappert wat mit haand. ‘Loat mor. t Is mie wel dudelk. Stuur grode kerels vot en je kriegen kwoajonges weerom. Slapdaarm!’
Noa n bult geaggewaaier mit zaip, woater en schounsmeer, zit ik ten lesten weer noast heur op bankje in branderge zunne. Ody ligt in schaar te dreugen en slept. Mien vraauw, mit ogen dicht, zegt aal niks. Ik moak ook mor gain rebulie. Pas soavends heb ik heur alles oetstokt bie n lekker potje kold bier. Zai haar t aal van teveuren al wel docht.
Vraauwlugoud? Liggoamelk aaltemit wat minder, moar geestelk?… Berestaark!
