Noar Stad

“Voruit”, zee de vraauw en porde mie aan.
“Wat is der den”, zee ik en keek op van mien kraande.
“Goa die himmeln, want wie goan dammee noar Stad.”

Ik zat nog in mien nachtgoud bie de groode toavel t dagblad te lezen.
“Bist nait goud”, ofzo zee ik, “t is ja nog mor haalf negen en ik heb kraande nog nait oet en ik mout nog eten, en wat mout ik in godsnoam op dinsdag in Stad doun.”
“Ik bin neudeg aan nij goud tou en omdat wie baaide vrij binnen van t waark kinnen wie dat nou mooi even wachten.”
De moud zonk mie vot in de schounen want as der ain ding is woar ik n hekel aan heb den is t wel met de vraauw klaaier kopen in Stad. Mor zoas dat maistied gaait haar zai weer t leste woord en zat ik n haalf uur loater met heur in de auto richten Stad. Dou wie de auto pekeerd haren bie Ikea en mit zo’n leutje buske noar grootmaarkt onderweegs wazzen was ik al weer sténzat van de drôkte om mie tou en wol ik wel geern weer noar hoes, mor dat zat der veurlopig eefkes nait in.

Dou wie bie de Olle Grieze oet de bus kwammen troonde de vraauw mie vot mit noar V&D. In n rechte liene ging wie mit zo’n roltrabbe noar de oafdailen vraauwluugoud. Zogaauw wie doar arriveerden keek ik vot in t ronde of der aargens n steegie was woar ik zitten kon want oet ervoaren wis ik dat t woarschienlik wel n zetje duren zol. Bie de paashokjes ston zo,n haard plestieken bankje en doar luit ik mie vot opploffen omreden dat mien vraauw den bie mie langs mos om te paasen en ik den vanoaf dat bankje kommetaar geven kon. Ik haar net kont aan stoule en mien vraauw kwam der al aan zetten met aarms vol polten, hier hol doe mien tasse mor even bie die den gon ik wat Paasen.

Broaf zat ik doar op dat bankje als n haalve zole mit mien vraauw heur tasse op knijen te wachten op wat kommen ging, aiglieks wos ik dat wel want in die vieventwinteg joar dat wie traauwd binnen was dit nait de eerste moal.
“En wat vinst der van”, zee de vraauw en perdaaierde wat veur mie langs ze haar n boxem aan dij te laank was en n wit himd mit frutsels woar je deurheen kieken konden.
“Mooi wicht hor”, zee ik wel waitend dat je nait derect alles oafkammen mouten.
“Vinst boxem wel mooi en kiekst nait deur dij bloes hén”, zee ze.
“Nou”, zee ik hail veurzichteg, “boxem is wat te laank en dij bezoen is wel n hail klain beetje deurzichtig”. Boekou docht ik vot, verkeerd antwoord, ik zag heur kop wat betrekken en ze stevelde vot weerom in heur paashokje om eefkes loater weer te verschienen mit n rok en trui aan.
“En dit den”, zee ze, en ze perbaaierde vrundelk te blieven, “is dit beter of vinst dit ook niks net as dat aander steltje.”
“Dit is n nuver steltje”, zee ik wies, “en dij aander klaaier mog ik ook wel lieden hor.”
“Ik zai t al wel”, zee de vraauw, “dit vindt meneer ook niks, ik kin t aan dien kop wel zain.”
Ze draaide zug om en verdween weer achter t gedientje dij ze zo haard dichttrok dat e aan de andere kaant weer open schoot.
Ongemakkelk schoof ik wat op dat plestiek bankje hinneweer, was t hier nou zo waarm of kreeg ik last van t benaauwde zwait omdat ik wel wis dat wie nog nait kloar wazzen.

Ik was nog mor net bekommen van de veurege ronde dou mien vraauw mit n kop op onweer te veurschien kwam, ze haar n te strakke boxem aan en een gestreept bezoen dij volgens mie veur kirrels bestemd was.
Ze bounderde mie veurbie noar n groode paasspaigel tou en snauwde mie tou, “mooi zittenblieven en dien kommetaar veur die holden, ik red mie der wel alaine mit!”
Noa n zetje haar mien vraauw nog ain steltje klaaier overholden en troonde ze mie mit noar de kassa.
Dou ik even loater as n pakezel mit twij tassen in mien handen bie de kassa weg luip vruig ik of wie misschain nog even n kop kovvie drinken gingen, zunder mie n antwoord te geven luip ze veur mie aan noar t retaurant tou en keek in de ronte veur n stee.
“Verrek”, zee de vraauw, “moust ais kieken wel doar zitten”, en wees noar n toaveltje aan de aandere kaant van t restaurant.
Dou ik in de aanwezen richting keek zag ik mien kameroad Teake en zien vraauw Cato zitten. Ze zaten tegenover n kander mit stoense koppen in de ronte te kieken.
Dou Teake mie zag kloarde zien kop op en hai wenkte dat we der bie zitten mozzen.

Noadat ik n rondje kovvie hoald haar en wie gezelleg wat keuveld haren, stelde Cato veur aan mien vraauw dat zai moar mit heur baaide verder inkopen doun mozzen, “want Teake kamt alles oaf wat ik hom zain loat”, zee Cato, “hai het gain loot verstand van mode.”
“Nou”, zee mien vraauw, “net as mien kirrel dij wait ook nait wat mooi is.”
“Mooi”, zee Teake, “wie zain joe om drij uur wel bie de auto, wie redden ons wel. Gaist mit den goan wie even bie de Gamma n zoage kopen woar ik verlet om heb.”

Zo gaauw wie konden luipen wie weer noar boeten en zöchten ons n mooi stee oet op n terras op Grootmaarkt, “dij zoage kin nog wel even wachten”, zee Teake, mit n lekker glaske drinken konden wie t doar wel oetholden tot de vraauwluu kloar wazzen.
“Waist wat”, zegt Teake inains, “kinnen wie nait oafproaten dat wie in t vervolg mit mekander noar stad goan as de vraauwluu weer klaaier hebben mouten?”
Ik was t votdoalek mit hom ains en vanoaf dij tied wuir t winkeln in Stad n stuk aangenoamer.