Nijjoars zegen
De stroeken stoan op snij te wachten,
koal en zunder wemeln in t gelid.
n Enkele tak woar nog n blad aan zit,
oetzundern n hulsebos, in gedachten.
De stilte wordt deur muskes en mezen
aantast, de swaarte liester ropt en reert.
Noabers koater, tussen poten steert ,
runt noar t loekje, in waarmte is te wezen.
Dìn komt de rust weerom, en vaalt r snij,
eerst lutje vlokken, overgoand in dikke.
Widde loage waast, töddels, dwaars, pikken
gaauw nog krummels, zoad, n moal of drij.
Achter t glas stoa ik zunder te bewegen
toerloos te kieken noar wat der is, en mist.
Gevuil van wìnst en riekdom, dubbel is t.
Binnen, boeten, spaigelnd, nijjoars zegen.
