n Zee van tied

Zundag haalftiene. k Lig lammenoadeg op bèrre, mien vraauw en de kinder binnen noar femilie in Zoltkamp. Ik heb t riek allaine, k mout niks, ales mag! k Heb n poar plannen om de dag deur te kommen. Langzoam lezen in t bouk van n schrieftalent uut Knoal en mien rondje Onstwedde, Vlagtwedde, Zèlng, Troapelknoal fietsen. t Is persies vievenviefteg kilometer, ik rie t rondje al sikkom vieftien joar. d’Holten brogge in Zèlng is glad, de scheuren in t fietspad bie Onstwedde binnen mie bekind, n boertje in Jipsenhoezen verpangelt hunneg en in Vlagtwedde zit aan de raande van de weg n gevoarleke pudde. Ik wait woar k rie, t rondje het veur mie gain gehaimen. In t haalf-put-haalf-regenwotter nuimen ze t parcourkennis.
Radio Noord tettert deur de sloapkoamer. Deur n glieve van t gerdien zai k dat de kerel van t weer der nait veul noast zit. t Is schietweer. Ik begun te lezen in t bouk: ‘Òfzain, emootsie, passie, snödde en kwiele’, n bundel verhoalen over n voader-zeun-reloatsie mit de dood as rode droad. ‘Wat is mien waarkelkhaid? Woarom bin k baange veur de dood van mien voader? Woarom tor k zien negenteg kilo aaltied mit in n beklimmen? Bin k wel baange veur de dood van mien voader? Op de vlocht veur t ain en aander onder ogen zain?’ Swoare köst veur n motterge zundagmörn. t Bouk glidt uut mien haanden en vaalt op de vlouer.
Ik blief liggen en kiek noar buten. Haarfst. In al zien glorie: störm, regen, hoagel en kolde. Gusternoavend heb ik t nijs over t weer nait zain en heb mien fietse in de koamer schoonmoakt. De roadens deruut, spaiken poetst, derailleur dreugebloazen. Zulfs de kedde kreeg n badje mit dieseleulie. Ik kiek vannijs deur t roam. d’Eerste uren gaait t bouk veur de fietse.
Om drij uur zai k vanuut mien bèrre n gat in de wolken. k Hemmel mie, k glie in de fietsklaaier en pak de fietse uut de schure. Onderwegens is der gainaine bie t pad. Gain wielrenners. Gain haardlopers. Gain skeeleroars. Allaine n verdwoalde kerel mit zien hond. Hai kikt mie gloepsk aan. Zien uutkiek verradt heibels mit zien vraauw. Elkenain zit thuus bie de kaggel, behaalven ik. Ik rie in n swoare störm mien rondje en mörgenvroug sjaauw k snötterg over de waarkvlouer. In Vlagtwedde zai k langs de kaande van de weg hou n kerel in de stroezende regen, n poar bloumen deellegt bie n bome. Der ligt n stoalen ploat mit n noam op de grond, ik kin nait zain of t de noam is van n mins of n daaier. In t midden van t dörp is t drok bie de kerke. Ik kiek nait goud noar de weg, mien veurrad glidt in n gleuve van de bekinde pudde. Ik mieter haard en kom op mien zied op de stoebe te liggen. Pien aan de knije, heup en aarm. Twij snötoapen mit de pedde schaif op de kop, stoan te wachten op de bus. Ze laggen mie oet. Ales is goud, roup ik. Gainain luustert. Ik goa stoan, pak mien fietse van de stoebe, drok t stuur recht en rie vot. Piene is tiedelk, nog n ketaaier op de taanden bieten, din bin k thuus. De bus rit mie veurbie. Deur d’achterroet swaaien de snötoapen mie uutdoagend tou. In n waarm bad bekiek ik de schoade. t Vaalt mit, bloots vaar beschoadegde ledemoaten. n Boele op t heufd, n wond op d’elleboge, n pienleke ribbe. De knije is der t aargst aan tou. Der is n groot stok hoed lös, sikkom twij centimeter in t vaarkant. t Liekt net of der n deurtje op n glieve staait. Ik dou t deurtje drij moal open en dicht. Ik wurg mie uut t bad en dreug mie òf. Ik pak n schaarp mes uut n loa van de schuddelbaank en snie t stok hoed van mien knije. Flaauw van de piene hampel k noar t klaaine koamertje. Veurdat t vlezege deurtje in de zinkpudde verdwient, dwirrelt t ploagend n rondje in t spuilwotter van t gemak. n Druppie bloud blift verloaten achter op de brille.
Om haalf zezze nuzzel k mie oranje van de betadinezaalve in berre. Der is niks biezunders op de kiekkaaste. Wielrenners kloagen aaltied over wonden dij nait dreugen willen, veural schoafwonden dij tiedens t sloapen aan de loakens plakken. Ik kiek nog es goud noar d’elleboge en de knije. t Liekt mie rezenoabel om zo laank meugelk wakker te blieven.
Der blift nog mor ain ding over. Lezen in ‘Òfzain, emootsie, passie, snödde en kwiele’. Op d’achterkaant van t bouk staait n foto van de Knoalster schriever. Op zien fietse bozzelt hai op n baarge in roeg landschop. Aan zien buuk te zain slagt hai gain moaltied over. Ik kiek ains goud noar zien uutkiek. De schriever lagt. Hai liekt gelokkeg. Deur t lezen van n poar zinnen onder de foto, roak k vannijs in t gemoud van de veurmiddag. ‘De dood bestaait nait, t is n foabel. Wat bestaait is t leven. Al is t nait veul meer as n drupke wotter in n zee van tied.’