n Ongeluk zit in n klaain houkje
As kwoajong van 16 joar waarkte ik as knechtje bie Schildersbedrief Woltjer in Ten Post. k Haar t goud noar mien zin en boas was loos mit mie. Zo mozzen we n keer op kerwaai bie n dikke hereboer in Widdewierem. t Plefon mos vannijs in de vaarf. Eulievaarf tussen de balken, en de balken zulf in lakvaarf. Staaiger was n oetschoefboare loopplaank tussen twij trappens. Doar stonden wie, mor ook ons vaarfpotten op.
Om d’hoaverklap kwam boerin kieken of t wel goud wer. D’haile tied haar ze op- en aanmaarkens. Zo van: “Doar zit nog n plekje! Donkert t ook nog slim noa? Mout je dat nait eerst schuren?” t Ging aan ain toetmem deur.
k Was t gezoes zo zat da’k mien vaarfpot wat dichter noar kaant van loopplaank schoof en òfwachtte wanneer ze der weer aankwam. k Haar nog nait docht of ze was der aal weer. En joa heur: “Dat scheurtje doar in houk, mot dij nait eerst dicht?”
“Wat scheurtje mainen joe vraauw Stainhoes?”, vroug ik. Ze zol mie hom wel even aanwiezen. Mit dat ze onder loopplaank deurlopen wol, schoof mien rechtervout tegen vaarfpot aan. t Was roak! Ze zat van kop tot tonen onder de vaarf. Meer geluk as wieshaid? We hielpen n schraaiende vraauw Stainhoes mit n vles taarpentien en vaarflappen koamer oet en wie kregen kaans om in ale rust t kerwaai doan te moaken.
