n Kop kovvie

n Groep old studenten, aaltemoal goud
terechte kommen, kwam bie mekoar
om heur olde universiteitsleroar te
bezuiken. t Gesprek draaide al gaauw
oet op kloagen over waarkdrok. De
leroar bood zien gasten kovvie aan.
Hai gong noar de keuken en kwam
weerom mit n grode kan kovvie en n
bult kopkes. Stainen, plastic, gloazen,
sommege hail gewoon en aandere
duur en oetzunderlek. Leroar vroug elk
zokzulf in te schenken.
Toun ale old studenten n kop kovvie
haren, zee de leroar:
“Zo as je zain konnen, werden ale
mooie, dure kopkes pakt, de gewone,
goudkope bleven stoan. Het is veur joe
normoal t beste te willen veur jezulf,
allenneg mor t beste. Dat is de bron
van joen problemen en stress. Wat joe
aiglieks aaltemoal wollen, was kovvie,
nait t kopke. Je pakten hail bewust de
betere kopkes en huilen mekoar ook in
de goaten.
Wel, as t leven de kovvie is, din binnen
de boanen, t geld en de stee in de
moatschappij de kopkes. Ze binnen
niks aans as raive woarmit je in leven
blieven, mor de kwaliteit van t leven
veraandert der nait deur. Asmits, as
wie te veul noar kopkes kieken,
vergeten we te groalen van de kovvie.
Dus minsen, loat je nait drieven deur
de kopkes, genotter in stee doarvan
van de kovvie. As je n volgende keer
kovvie drinken, kin dit verhoaltje joe
van pas kommen.

(Plukt van internet, vertoald oet t
Engels)