Mug
Vannaacht laag ik hail noflek ien bèr te lezen, totdat n mug mie om rechterhaand tou vloog. Ik pakte t bouk mit linkerhaand ien t midden vaast, zodat ik rechterhaand vrij kreeg. Zo rap aans n kat klaauwde ik noar mug: ’Joa! k Heb tie, doe verrekt ol dikkop!’ Ik kneep hom tussen doem en ringvinger dood. Hai zat mie aan vinger vaast bakt, mor ik kon hom mit doem van vinger òfschaiten. Haildaal tot over raand van bèr. Ik keek noar mien vingers. Op ringvinger zat n streepke bloud en op wiesvinger ook.
Haar ik dij mug zo makkelk vangen kind, omdat e nait meer zo haard vlaigen kon? Omdat e stinvol mit míén bloud zat? Mien aigenste bloud? Dát idee, doar kin ik écht hail nusterg van worden! En ik wait t ook wel: gain bloud, gain muggen, gain muggen, gain vogels. Gain vogels, gain van alles en ie monnen ale leven respekteren en aal zukswat. Mor ze monnen mie nait aan t bloud kommen! Din kin ik allain nog mor kwoad mit kwoad vergelden. t Is mor dat ie t waiten! Njeeng, njeeng, njeeng! Schietmug!
