Moie!
t Mot vrachteg nait maler worren. Bertus Middeljans kikt zoch d’ogen oet. Wel het hierzoot mit zien tengels aan zeten. Gusteroavend was bie hom hierzoot nog niks loos. As e noa n deurwoakte nacht mit zo goud as gain sloap oet bèrre stapt en nog in zien underboksem koamer in stommelt en licht moakt, wait e nait wat e zugt. d’Haile boudel staait enter en twenter deur nkander. Stoulen, toavels, t staait aaltenduvel op n aander ploats. t Liekt wel of t aal aan de kuier goan is. Bertus huift nait te vroagen, wel dat ommaans had het. Dat zel dat bliksemse wicht van hom wel doan hebben.
Kop ston hom der nait noar – omreden e wos, dat n rabbelement van zien kaande doch gain zoden aan diek zetten zol – aans zol e t wicht wel ains nuver hemmeln. t Was doch gain menaaier van doun, zien woonkoamer zo te verbaauwen. d’Haile oavend en kant d’haalve nacht har Bertus in staal deurbrocht. Baang as e was, dat hoogdrachtege Bles krek aan mure liggen goan zol om t vool oet te waarpen.
t Vool zol din mit zonen geweld tegen mure drokt worren, van dij gevolgen, zie t nait overleefde. Harregat, Bertus mos der ja nait aan denken! t Was gelokkeg altmoal dik in odder komen, n mooi getaikend meervool har Bles op wereld zet. Mit n tos stro har e heur dreuge wreven en bie heur moekes heufd legd. Haar sikkom troanen in ogen kregen bie t wondermooie aanblik. Dou ales noar zien dunken weer ‘under control’ was, har e wacht tot t ‘wicht’ mit veul muite in bainen krukt was; heur moeke begroutte of dankte mit heur snoede, woarop dij zölf ok in t ende kwam. Noa wat gestoetel en gewaggel har t vool mit knikkende knijen endelk tidde vonnen en begon te drinken as n grode. Reden veur de boer om bèrre op te zuiken en under de manefakturen te schaiten, mor nait veurdat Bertus zoch in t kebof ain grode ‘recht op en dele’ inschonken har. Dizze haartverstaarker har e docht hom nou wel verdaind. Stillechies har e in duustern kleroazje op stoule legd en har zoch din achter britse van zien Triene schoekeld, dij bliekboar in heur eerste sloap was en nait op hom reëgeerde. Toesterg keek e hom zoch tou. Wat mos e hier nou mit aan? Triene zol Merie vervast haand boven kop hollen. Haren ze heur doudestieds t proaten leerd en mozzen zie nou as daank mor aaltied swiegen om laive vree te behollen? Wereld staait vandoag de dag schienboar hailemoal op zien kop. Olders waiten nait hou rad ze kinder proaten leren mouten, in tied dat kinder heur loater t swiegen leren om trammelant te veurkommen!
As e t wicht van aal heur meneuvels wat zeggen zol, wazzen roapen altmoal goar. Bertus kin zoch der ja zo helleg om moaken, mor har in loop der tied van heur ‘zunnestroaltje’ t swiegen wel leerd. Temeer dat Triene nog voak pertij veur t wicht koos. Nait, dat ze t er aaltied mit ains was, mor wos, dat as ze Merie tegen d’hoaren in strieken zollen, dij ‘sirreltobbe’ vervast kuierpad kaizen zol. Van dij gevolgen ze veuls teveul over heur kaande goan luit.
Tied haar hom wel leerd, om zoch bie heur fiebeldekwinten dele te leggen. Strieden tegen vaar haanden op zölfde boek har hom wiezer moakt. Hou mos e hier nou mit an. Bliksiekoaters, wel brocht hier t geld op plaanke. Veurdat e oetdocht was, kreeg e t eerste beste fertuut en ploatste t weer op t ol stee. Noa n stief ketaaier stief aanpoten en n loag swait op pokkel, ston t zwikkie, zoas t vrouger aaid ston. Niks zeggen, mor wel doun, mos in t vervolg zien oplözzen mor wezen. Komaan, kop under kroane. Boksem over de knijen. Besroen over de kop, klompen aan vouten en noar staal om zien nije aanwinst te bewondern. t Vool luip al pront noast de meer. n Mooi span, woar Bertus slim wies mit was. Wat hoaver en n top heu veur de mouder. Dat ze weer n zet veuroet konnen. Nou nog even melken, aleer e zoch òfmelden kon bie t wief om heur op högte te brengen van zien wedervoaren. t Vraauwvolk was al op, dou Bertus zoch op hozevörrels op appèl meldde. Votdoadelk kreeg e board er van baaide kaanten òf. Woarom e meubels enzowathin verploatst har? Veur e oetleg geven kon, toetten hom d’oren. Dee woar e goud in wasP noamelk P: swiegen! Zedde zoch bie toavel en dee zoch tegoud aan n poar plakken stoede mit koanesmeer en roggenbrood mit spek. Tapde zoch zölf n kom kovvie in en dee of e Oostindies doof was. Wichter doarentegen bluizen aal heur kwoadhaid zien kaande oet.
Dou ze endelk mor toch oetroasd wazzen, meldde Bertus, dat zie òflopen nacht n meervool kregen haren. n Pracht eksemploar en dat ze mor rad evenpies kieken goan mozzen. t Waarkte verdikkeme as eulie op de golven, den baaident naaiden oet en kwamen noa n zet wiereg weer teveurschien. Schienboarlek was heur kwoadhaid over zien heerhoalen van koamer hom zomor plotsklaps vergeven. Moie! Vraauwlu blieven wezens mit n gebroeksanwiezen. Swiegen is ja – zo je kinnen zain – mainsttied wel gold weerd.
