Moederdag

Ol moeke zat allain in heur stoul veur t glas,
Docht aan vervlogen tieden, dou ze nog veul jonger was.
Dou heur goie man nog leefde, dij heur op handen druig,
Dij heur gaf mit bliede haarte, as zai om t ain of aander vruig.
Sunds ze hom noar t kerkhof broch’den, was de zunne onder goan.
Ze docht aan hom ale doagen, mor ze bleef der allain veur stoan.
Kinder luiten moeke zitten en kommen zo nou en din ais aan,
Ze hebben nou zulf heur aigen en hoalen moeke waaineg aan.
Bienoa, bleek heur, waren ze vergeten wat ik aalmoal veur ze dee,
Mor wat dou je der aan, elk het nou zien aigen stee.
Dou zai doar zo zat miemern, wuir deur zachtjes open doan.
Ze zag n handje vol mit bloumen; t jongste klaainkind veur heur stoan.
‘Opoe,’ zegt de klaaine schuchter, ‘hier binnen bloumen van ons veur jou.
Bin mor gaauw noar binnen goan, pabbe komt ook noar die tou.
Moekes kriegen toch aalmoal bloumen, want t is toch Moederdag.
Ik ben wel zo bliede dat ik ze opoe brengen mag.’
Over opoe’s old gezicht glidt n glans van heerlekhaid
Troanen schaiten heur in d’ogen en zegt vol dankboarhaid:
‘Nou dat vin ik mooi van pabbe dat hai opoe nait verget,
Dat hai veur zien olle moeke toch nog wat over het.’
Opoe drukt de klaaine peuter dolgelukkeg aan heur haart.
Denkt nait meer aan olle tieden en vergeet heur leed en smaart.
Heur zeun komt stil de keuken binnen en is gelokkeg en tevree,
As hai zugt wat n groot plezaaier hai zien moeke dee.
Opoe kiekt mit stroalende ogen noar dat mooie boeket,
Dij ze mit trillende handen in een voas met wotter zet.
‘Jong wat binnen dat mooie bloumen,’ zegt ze stille, omreden ze t haardop nait kin,
‘Dit boske bloumen met aal dij kleuren vertellen mie dat ik nog aaid din moeke bin.’

Instuurd deur Trijnko Pelgrim. In maai 1995 kreeg hai dit gedicht van vraauw Koster-Oolders, doudestieds mit 99 joar d’oldste bewoonster van t bejoardenhoes woar hai direkteur van was.