Moandagmörgenproat op t buro 2

“Elke keer as k thuus aan de wotterkroane kom, krieg k n beste fleere,” zee de jongste dainder van d’ofdailen. Hai was 29 en haar zulf n groot huus aargens in pervinsie zet. “Ales wat van metoal is, is stoatisch”.
“Wat nou stoatisch”, zee Derkie, de chef, “t is aalmoal elektries. Hest vast aargens körtsloetens”.

“Niks gain körtsloetens”, zee t jong vilaain, “k heb ales zulf aanlegt, dus doar komt nait van”.
“Vrouger haar elkenain sikkom n gehaaime zender op de wotterlaaiden aansloten. Toun waren ze gewoon op de laaiden aan t zenden. Vandoar dij elektrisiteit”, bleef Derkie deurdrammen.

“Die waterleiding werd gewoon als antenne gebruikt”, zee Slobsmoa, “en de leidingen waren ook van lood en niet van koper zoals nu”.
“Wat het n loden laaiden en gehaaime zenders nou mit dat statisch gedou bie mie thuus te moaken?”, vruig t jong nareg.
“Nou”, begon Derkie opnij, “vrouger mit dij gehaaime zenders kon t mor zo gebeuren dat der meziek uut de stofzoeger kwam, as e aan was teminnent”.

Elk was even stil en wie keken Derkie aan. Hai keek om zuk tou mit n kop van bewies mor ais dat t nait zo is.
“Meziek uut de stofzoeger”, taaimde ik, “kin best zo wezen. Der bestoan ja ook zingende zoagen. K Heb dat zulf wel ais veur de tillevisie zain”.
“Joa”, zee Derkie overtugend,” ook bie mien buren kwam der meziek uut de stofzoegers”.

t Jong bekeek t gezelschop en wos dat ter veur zien stoatisch probleem van dizze lu gain oplözzens te verwachten vuil.
Gramnieteg sneerde hai tegen Derkie: “Waist wastoe doun most? Aal dij stofzoegers en zingende zoagen verzoameln en dan kinst n zangkoor oprichten”.