Miljeneer

An d’Oosterstroade. n Bietje achteruut en verschanst achter n hoog opschotene toen vol mit wilde planten, blaik gele teunesblommen. Doar woont hai. Onopvalend, benoam onopvalend wil hai wezen. Gainain huift te waiten dat hai miljeneer is. En dus wait hail Blijham t.
Allinneg en altied n bietje hulpeloos. Zo zugst doe hom rondscharreln mit zien fietse. Bie d’òfvalbakken, wor hai lege blikken, petvlezzen zuikt. En as der mìnsken veurbie kommen dout hai even asof hai wat aans ommaans het.
n Swaarver, zolst dinken as doe nait beder wost. Zien fietstazen pulen uut mit d’oogst van de dag. Bie de Spar kennen dij hom wol. Hai komt doar altied d’oogst inlevern, dout van t ontvangen stoatsiegeld zien bosschoppen.
Hai is t endreseltoat van n levent laang spoaren, groapen, zuneg wezen. Hai kin nait aans meer as zien sinten oppotten, bewoaren. Zo volhaardend dat t hom miljeneer moakt het. En dou hai dat ainmoal was bleef hai oppotten, zuneg doun. Zien saldo ansnieden, der wat van òfhoalen om nuvere dingen met te doun? Nee, dat kin hai nait over zien hart verkriegen. Den doch laiver laangs d’òfvalbakken goan. Leven van t stoatsiegeld, uut de grieze klikos as dij an de weg stoan om ledegd te worden. Uut de stroeken in de baarm, wor lu leegdronkene blikken en vlezzen gooien. Eppo hoalt dij vot en leeft van d’opbringst.
t Is zundag. n Waarme grieze zummerdag. Hai is thuus, het lieke de kerktoren an t Oostende luden heurt veur de dainst. Wel dinkt dat t bie hom n smereg swaarvershol is, dij kent hom nait. Nee, t is der keureg schier. Wol sober mit old spul, meubels nog van zien ollu. Gain tv, gain kompjoeter. t Degetoale tiedpaark ging tot noe tou an hom veurbie.
Kloppen op zien deur. Joa, de deurbel waarkt nait en Eppo het dat mor zo loaten omreden dat der hoast nooit aine ankomt. Mor der wordt klopt.
Veurzichteg moakt hai open, op n glieve. Buten staait n lutje vraauw. Hai kent heur nait.
“Dag Eppo, k kom die filesetaaiern mit dien joardag.”
Joardag? t Is woar ok, mor deur de joaren hìn was t hom al hailemoal ontkomen. Zien joardag, dij viert hai al zo laange nait meer. En wel is dij vraauw? Stille en stom staait hai noar heur te kieken.
“k Bin Ria. Kenst mie nait meer? k Zat bie die in de klazze. Meester Jelsmoa.”
Eppo staait mor stille te kieken. Der is n dinkrimpel in zien steern kommen. Ria? Meester Jelsmoa? Van hail veer vot begunt der wat bie hom te doagen.
“Wat staaist doar noe Eppo? Zolst doe mie nait binnen neudegen? k Heb gebak metnommen hur.”
Ria duudt op heur taze. Hai swicht, loat heur binnen. Bedinkt dat zie wol verlet hebben zel om n tas kovvie. En veur dat gebak: het hai nog aargens bòrdjes, vörkjes? In tied dat hai drok in de weer is kiekt Ria om heur hìn. t Is wol ongeveert zoas zie t zok veursteld het.
Eppo vuilt hom n bietje dwaarsboomd. Hai haar dij veumirreg weer n ronde moaken wild laangs d’òfvalbakken, mor noe is dij Ria der. De vlezzen en blikken leggen der dizze noamirreg ok nog wol. Grieze klikos stoan der vandoage nait. En vandoage is hai doch mor mooi jorreg. Goud dat Ria hom doaran herinnern kwaam.
Den is t lokt mit de kovvie, de bòrdjes en vorkjes. En zie zitten an t gebak. Soam herinnerns op te hoalen. Eppo haar docht dat t hom al wol ontkomen was. Dat alens te daip in t vleden votzonken was. Hai is verbiesterd van wat der uut zien geheugen te veurschien vloept as Ria uutstokt. Zien sombere mondhouken moaken ruumte veur n laag. Zien ogen stroalen as hai Ria vertellen heurt. Wat is t doch nuver om jorreg te wezen! Joardagsverziede te kriegen!
Mor Ria nimt òfschaid. As zie vot is reept al in hom weer spans. Zien mondhouken omdeel, zien dinken verzoakelkt. Wat haar dij vraauw hier te zuiken? Is zie misschain op mien geld uut? Mor onderwegens op zien fietse loat hai dat weer lös. t Was benoam nuver dat zie kwaam. Nuver en biezunder, n verrazzen. En wel aans dinkt der noe an zien joardag? Gainain doch? Hai zolf ok nait.
Zie hebben òfsproken nander nog es te zain. En doar streunt hai hom noe al op.