Mien Opoe.
Mien Opoe was n lutje menske, moar ze kon der wel wezen.
Zo laank as ik mie heugen kin is zai altied hail goud veur mie west. Mor ze kon goud raagen op aander mensen, as t heur nait goud oetkwam.
Ik wait nog best, op n dag kwam de bakker loat, nait dat ze op stoete zat te wachten, mor hai mos heur helpen met de wasoaker van t kachel of zetten.
“Woar bist wel west, doe rötjong, k heb hier n uur op die zitten te wachten.”
Ze foeterde mor deur. “Help mie met, om de wasoaker van t kachel of te zetten en den mot mien etenspot der op, krieg t ja hailemoal nait goar tegen tied dat de manlu in hoes kommen!”
Bakker trok zok der niks van aan, hai kon heur wel…
Hai schoot der gaauw vandeur, hai wis wel dat ze de volgende dag weer hail gewoon was.
t Olle mens haar n dikke hoesholden en hardstikke drok, mörgen zol zien kopke kovvie wel weer kloar stoan.
Elke dag mos ik smörgens veur t schoule bie heur aankommen.
“Hest aal eten had? t Zel wel nait! Hier hest twij krikjeaaier, eet ze moar gaauw op, en nait vergeten ast noar hoes gaaist vannommerdag van t schoule om even langs te kommen, want ik ben meschien boodschappen neudeg, hier, drink dien zegemelk op, nou gaauw noar schoule heur.”
Dat ging aale doagen zo. Ik was der ja zo groots op dat ik heur helpen mog.
En woarom ook nait, ze was mien Opoe toch.
