Mien Oldambt
Mien Oldambt, mien laand, mien grond
Tussen t groan en t wôtter woar mien waige stond
De wolken hoog, de wind veurop
Hier bin ik thoes, hier stopt de klok
De velden wied, de lochten graauw
De klaai aan de stevel, t laand is raauw
De boerderijen, stoer en groot
n Verhoal van waark van zwoegen en troost
Langs de Doldert mit wôtter zo zilt en wied
Heur ik t fluusteren van t verleden tied
De dieken binnen staark, dat is bewezen
Hier in t Oldambt, doar wil ik wezen
De moane stroalt, de locht is kold
Toch is dit het laand woar mien haart van hold
De mensen binnen stug, mor vol van vuur
Ze lachen, ze leven, ze vinden hun deur
En als de störm over t laand hin waait
Den fluustert de wind: vergeet mie nait
Want t Oldambt, dat is wel ik bin
Een plekje in t haart, veur altied der in
En als ik ooit weg goa, noar doar of hier
Den blift dit laand mien laid, mien pier
Oldambt, de grond, de locht, zo wied
Ik zing veur die, veur altied
Mien Oldambt, mien laand, mien thoes
Hier vind ik miezulf in mien aigen hoes
