Mien leste krummels
Vrijdag, de leste dag van de vekansie. Benoam n dag van t klevaaiern van de kovver, n huver veur n lange riege auto’s bie de grins, n beetje schoavern deur t dörp, de reken van t kefee liek
moaken. En t belangriekste: Is mie niks ontkommen? n Leste dag: aigenliek is t aaltied n schietdag. n Dag zunder oogmaark!
Mit de bedoulen om mien fietse te himmeltjen, gingel ik noar de kelder van t hotel. Twievel
sloept in mien hazzens. Buten is t schier weer, k heb stieve spieren en k bin wummelg. Ik kiek
noar mien fietse, t liekt net asof e mie nuigd. Radjes boester ik weeromme noar de koamer.
‘Nou al kloar,’ heurt as t geluud van n kenon bie t begun van n marathon. Eer k mien schuldgevuil wil beduzzeln mit de vroage: ‘Staait ter veur vandoage nog wat op stoapel?’ heur k: ‘Goa mor.’
Angela: mien eerste laifde. De vraauw in mien bestoan: schier, routerg, eerlek, traauw en
zörgzoam. Ik heb heur joarenlaank op n voutstok ploatst, k stoa der endelk noast. Laange tied bin k heur zörgenkind west: mit tot tiene tellen haar k veul muite, t war onwereg in de kop. Sums vervluik ik heur, as ze n onverdachts bestel het.
Woarschienlek is t n onderdail van mannelk hoantjesgedrag. n Leven zunder heur kin k mie
nait veurdoktern, k wins dat ons Laimeneer mie t eerst hoalt.
Zo, genog emootsie en gejeuzel, woar war k bleven? Ik goa bozzeln op de Passo Umbrail, d’
hoogste baarge in t aaltied luchtege, hartelke Zwitserlaand. t Begun van de klim is makkelk, k
vuil mie de ‘Kaaizer van d’Alpen.’ De zunne schient en de locht is blaauw. Vree doalt dele in t
liggoam en langs de baargwand slentert ‘Mien toentje’ zok omhoog. Zel k mitdoun aan ‘Idols’?
Ze binnen nog aaltied op zuik noar n nije Roef. Langs de kaande van de weg sjaauwen twij her-
ders. Ze kieken mie gloepsk aan en mit n vinger wiezen ze op de steern. De schoapen binnen
baange veur Ede Staal! Ik nim t besloet om te stoppen mit lellen.
n Stok weg vol mit groes, stainen en zaand dut mie in t jechtege leven terogge kommen. Verdamme, Zwitserlaand, ain van de riekste laanden in de wereld, het persies op dit stee, woar ik aan t fietsen bin, gain asfaalt legd!
Herinnerns aan vrouger, n kiekkaaste mit kleur war n dreum, schaiten deur de kop. Coppi,
Bartali, de beste Italioanse wielrenners dij der west binnen. Ze swaiten op dezulfde baarge.
Niks gain gedwèlm: de baanden om t lief knupt en zörg veur t materioal war der nait. Ars kars mars de baarge op!
As ons Laimeneer echt bestaait, din wil k op dit mement: meters vrizze snij, n poeste wind, n swaartwidde wereld, n gammele pokkel en n goie fotogroaf. Gliek as mien helden uut t vleden wil k ook òfzain! Nog fiefteg meter, din bin k op de top van de Passo Umbrail. Ik roek miezulf, ik kaain noar n goarkeuken woar stimstamp mit extroa siepels op de koarde staait. In de wiedte zai k de Passo dello Stelvio. De baarge doagt mie uut. ‘Tou mor, nait taimeln, nog mor n kilometer of vare klimmen. Bist n schieterd Erik, bie mie duurfst t nait!’ Passo dello Stelvio, as je t rap nuimen, dinken je aan n lekker glas wien. Zuit van smoak en rollend over de blèrre.
Zo schier as de noam is, zo graauw en groeterg is de klim. Passo dello Stelvio, vaar weke leden haar k n schietdag op dizze baarge. k Heb t gevuil dat ik thuuskom: mien swoare pokkel wordt n vijaand, zeerte speult op en de glimmers worden nat.
Endelk, n bome mit wat schare. Ik nuzzel mie op n rotse, k bölk wat locht uut de longen, k loat n vrizze wind en k stuur n sms noar Rein. Rein, drij joar leden zag k hom veur t eerst tiedens n vekansie in de Dolomieten. Hai kin wel n bruier van mie wezen: eerlek, stiefkopt en dezulfde meroakels. Veureg joar heb k twij weke mit hom deur d’Alpen jagd. Fattien doagen laank laggen, zoepen en maaljoagen. Hai is n minne sloaper, voak sluip e mor n poar uur. Tiedens t eten haar e t aaltied over n kloare moane dij e d’haile nacht zain het. t War mien lichtmoan, dij deur t verschoeven van mien dekbèrre, de gaanze nacht in zien glimmers stroalde. Radjes krieg k n sms terogge: t Liggoam kin meer as de gaist! Geliek het e. Passo dello Stelvio, ik kom deraan!
De leste kilometers binnen n hel op twij roadens: der hangt n dikke buuk onder mien fietsshirt. n Nijmoodse fietse van carbon, zulf fieftien kilo te swoar. Op n hongerkaamp, meer trainen, t zel wel. Nog n poar meter, k zai de gedenkstaine veur Fausto Coppi. De strödde drokt mie d’haals tou!
Ik vuil mie n waike törf in mien widde boksem en roze fietsshirt. Aigen schuld, k heb d’inzeggen van mien zeun in de wind slagd. Ik zuik verschoel, rap schait ik t kefee in. Gelokkeg, op t stee van vaar weke leden zit gainain, de lelke twijling lopt ook nog in de bedainen. Kniezend goa k zitten, k dink aan n uutsproak van n kerel op t waark: ‘Dij vraauw is zo lelk, doar wil nog gain ieme op plakken blieven.’ In n kefee op de Passo dello Stelvio aan t waark dinken! Wil k zo groag op huus aan?
Ik komdaaier n kop kovvie, t smoakt nait, t is joegelwotter. k Begun te prakkezaaiern over goie kovvie. Kovvie mit Buisman, d’haile dag porrelmorreln op n trefie, op n olderwets fornuus van Etna. Buisman, n begozzelde grienderd, riek worden deur t krinzeln van n aander. Goie kovvie: t war kovvie van mien grootmoeke! Zes joar leden is ze uut tied kommen. Ik mis heur. n Troane vaalt op t toavelklaid, de twijling lagt mie oet. Ik betoal de kovvie en k goa de fietse mor es zuiken. De fietse as morfine tegen de piene! Bie t gemak van t kefee bekiek ik swaartwidde ploatjes en olde wielershirts.
Ik nim òfschaaid van de Passo Gavia, Passo Umbrail, Passo del Mortirolo en de Passo dello Stelvio: vaar vernuimde baargen in ain omgeven. In de biebel staait dat ons Laimeneer de wereld in zes doagen moakt het. Ik dink dat op dit stee t begun west het. Mien leste krummels, n urn mit grieswit pouder, mout op de Passo dello Stelvio uutstreud worden. k Wil veur aiveg in n iezege baargwind langs n top joagen en deur n roege òfgrond roazen. Geliek aan n leven mit hoge paiken en daipe doalen.
