Mien laand in t groot verbaand
In twijde helfte van veurege aiw herschreef de dichter, schriever en denker Derk Sibolt Hovinga t Grunnens Laid van Geert Teis. Hai mog t nait lieden dat Stad zuks n prominìnt stee innam in de tekst. Doarom veraanderde hai t refraain in:
Mien laand is mien laand in t roem verbaand
Doar bovenoet waast zien verstaand
Mien laand is mien laand in t groot verbaand
Van stad en loug en laand
Dizze veraandern het, jammer genog veur hom, nooit echt aansloagen, dus wie zingen vandoag nog aingoal de oorspronkelke verzie van Geert Teis. Toch moutve Hovinga zien tekst nait zo mor vergeten. t Het noamelk n belaangrieke bosschop, doar wie vandoag aan n dag nog aal verlet om hebben. Want hou kinve dit refraain betaikenen*? Wis waiten wie t vanzulf nait, Hovinga is der ja nait meer, mor wie kinnen wel n poging doun.
Dij leste zin is dudelk. Hiermit wil Hovinga wereld dudelk moaken dat Grunnen meer is as allènt n schiere stad mit n raand der om tou. D’aander zinnen worden lasteger. t Dunkt mie dat Hovinga hiermit bedoult dat wie groots wezen maggen op onze streek of ons gewest, mor dat wie nooit vergeten mouten dat wie onderdail binnen van wat groters.
Dit kin n olle Vraize regio wezen, of Nederlaand, of n Germoanse femilie of Uropoa, of de wereld of zulfs nog wat hogers (Hovinga was vanzulf n groot gaistelk man). Hou of man t ook bekikt, wie binnen aaltied verbonden mit aander regionen en aander lu. Benoam noudoags, mit aal ellìnde in de wereld, is t belaangriek om ons goud te bedinken dat wie ons nait òfsloeten kinnen oet angst of bozeghaid. Wie mouten ons verstaand broeken om wieder te kieken as allènt regionoale of natsjenoale trots. Doar heurt dus bie t oetkieken veur razisme, hoat en t òfsloeten van de rest van de wereld. Regionoale trots, natsjenoale trots en Uropese trots spreken nkander ja nait tegen, want zai binnen onderdail van t zulfde gehail. Zo zuggen je mor weer dat teksten dij joaren leden schreven binnen, nog aingoal weerde hebben kinnen vandoag aan dag.
*interpreteren
