Miemeroatsie

Bie mie om houk is supermaart Deen veranderd ien AH. Doar waas ik nait blied mit, mor t grode geld beslut.
Mit tegenzin ging ik vandoag veur eerste moal noar dizze AH en t is wel even wennen, vanzulf. Bie zulf -scan-òfreken stonden hail aander apperoaten. Woar ie joen streepkescode veur holden monnen, leek wel n ol foto-apperoat.
Ik haar alles mit streepkes scand, mor der bleef n rood peperke over, zunder verpakken. Gain idee wat ik doun mos. n Echte kerel vret zo’n rooie peper vanzulf laiver op, as dat e om hulp vragt. Dus hil ik t peperke mor veur t apperoat. Ien de hoop dat e pries onthullen zol, of dat n stem oet t apperoat vroagen zol: ‘Wat doun ie hier?’
Ienains heurde ik n stem, nait veur, mor achter mie: ‘Lukt het meneer?’
‘Ik doe mijn best, meneer!’
Hai selekteerde aargens op ‘gruinte’ en op 1, en zee tegen mie: ‘Het apparaat fotografeert nog niet, meneer!’
Ik neudelde wat trug en ging mor gaauw op hoes aan.
Waren lu vrouger old en wies en bennen ze nou old en dom? Ik leuf der niks van, hol t laiver neutroal. Mor as t din tóch over t noadail van olderdom goan mot, geef mie din mor de troostrieke woorden van Amerikoanze dichter Henry Wadsworth Longfellow (1819-1892): ‘Wat dichters, redenoars of wiesgeren ook zeggen; olderdom is en blift olderdom.’