Metamorfose ien Winter
Daipvroren sporen laaiden t laand op over doeker
waaiern vandoar oet over t stuk ongeplougde baitelaand
rij inspoord deur t zwoare raif van grondgebroeker
Slootroegte ligt ien bulten op hoge walekaant
Iesbebonkte sporen lopen over t bragelg laand
hier en doar braider en raanden wat hoger ien ril
noar wenakker tou en vandoar weerom noar aander kaant
Ien t vraizen rillen haard worden en kolle plazzen liggen stil
Juust ien wintertied is t netuur dij zien vraide gang doar gaait
Laangs sloot staait n ainzoame pijgerde boom hail desoloat
n Hoamele hoas gaait der nog vandeur; verdwient ien diezeghaid
dik kaans dat winterse dood ok t aarme baist te wachten staait
Dan trekt t aal dicht en begunt t fluusternd wit te vlokken
begunt snij van t laand n prachteg schilderij te moaken
Aanderdoags is t helder en ligt t kunstwaark der duroabel heer
bie guster vergeleken herken je t hail stuk laand nait meer
Woar k guster ien t verdraitege graauwe laand vergeefs nog noar zöchd’
het nacht mie onverdachts nog dat schiere van snijwidde winter brocht
Lucht nou zichteg blaauw; t widde laand deur zun beschenen
en hail t sombere van kolle wintertied doarmit geluudloos verdwenen
1-2-2009
