Manoeuvres

Veurdat Meester Gremmer mit de belle begon te klingeln, stonden wie al in n riege veur d`heufdingang van schoule. Eerste les vandoage was Reken, wis ik. Having Grimmius,dij noast mie ston, zee: “Most om haalfvare bie toren wezen, dìn goan wie mit zes man op stropakken speulen bie Buseman in Oosterd.” “Stilte daarachter”,wuifde Gremmer,en begon wat te preveln.

Boer Buseman aar n haile grote “geroamte” mit n dak derop,noast boerderij.
t Leek net n monster luchtmachtkepie op poten, tjokkeblokvol mit stropakken.
Wie der boven op.
“Attentie”, raip Having, net as n Luitenant. “Wie gonnen n ruumte baauwen midden derin, mit gaangen der noar tou dij gainaine zain kin.”
“Wat is dat nou veur n gelul”,zee Maarten, dij hail staark was. “Ik snap der niks van.” “Dat huift ook nait”, zee commandant. “Dust mor eem wat ik die zeg.” “Wat gebeurt der as Buseman der aankomt?” vraig Jan, dij zien brille oppoetste. “Dij zit veur twij weke in Paries”, kaalmde Having hom, “en mien voader is eerste knecht hier en dij zit in de kroeg op Daipswale”.
“Veur n hail joar”, fluusterde Frans “Stilte doarachter”, was t bevel. “Aan twaark!”
Ik dee mien best. Dij Having kon der wat van. Wie waren aan t slepen, trekken, ophoalen, zakken loaten, nuim t mor op. “Mörgen weer, zulfde tied”, zee Having, toun wie noar hoes tou mozzen te eten. Volgende dag weer aan t ploetern. Dizze keer veurdat wie noar hoes tou gingen, wer de haile insteloatsie inspecteerd deur “Zijne Hoogheid”.
Wie kropen achtermekoar aan in t stikkedonker, totdat wie in de “koamer” belandden.
Having dee zien zaklanteern aan, scheen ons n zetje in d`ogen en dìn stak hom onder kinne.
“Net Stalin, zunder n snorre”, docht ik. “Dit”, zee de Opperbevelhebber, “is ons heufdkwattier, en wie goan hier de vijand ondervroagen.”
Ik wis aalmoal nait dat wie n vijand haren.

Smörgens op t schoulplain zag ik Having mit Aaltje en Rika proaten. Toun ik om haalfvare as leste de interrogoatsiekoamer inglee, zaten de “vijanden” tegenover Having in d`houke. “De onderzuikens begunt”, verkloarde hai. Ik fluusterde tegen Frans: “Hai beduilt zeker
ondervroaging?”
“Stilte doarachter”, dwong de veulsterrege Hofmaarschalk.
“Vijanden van ons rijk”, zee e defteg: “Broek oet en rok omhoog!”
De wichter gaven zok zunder verzet over.
Toun zee de Redder van ons Voaderlaand: “Wat verbergen jullie tussen die heuveltjes?” Ik docht: “Ik zai nog gain ommelet”.
De wichter deden bloeze oet.
Wat ik toun zag, haar ik al veul eerder zain deur n gat in de wand van de sloapkoamer van ain van mien zusters. “Doar heb ik mie twij doage veur oetnavveld”, zee ik per ongeluks haardop.
t Was net asof dij zaklanteern n kruus sluig, mor dat kon hoast nait, Having was n Koksjoane.
“Nou ist dien beurt Having, hest beloofd”, kraaide Aaltje
“Most nait op reken”, zee onze Kruusvoader en dee t licht oet. “Zunde”, zuchtte Rika.