Lezen

“Evert”, zee redacteur tegen mie, “d’r binnen luu dei kennen dien schrieverij nait lezen”.
“Drenten zeker”, zee ik.
“Binnen d’r ook bie, mor wie hebben luu oet ale windstreken, zulfs ‘n Vrais”, zee hai.
“Vraisen kennen wel lezen wat ik schrief”, zee ik. “Ons buren, Hamstroa zienen’t, binnen ook van Vraise komof en dij heb ik van ‘t zummer nog ‘n koartje stuurt oet Wedderbaargen, en dij konnen ze hailbest lezen”. “Zai hebben ons d’r teminsten veur bedankt”.
Gezinoa en ik waren op plof noar Wedderbaargen goan, t’was ons bie hoes te waarm, en van fietsen kriegen je ‘t nog waarmer, dus zodounde. Gezinoa was der zo as gewoonlijk al weer eerder as ik, omreden zai jagt altied zo haard, en ston al onder ‘n boom te zwaaien.
Ik ging bie heur in’t schaare zitten. Wie hadden wat te drinken bie ons, anders wordt ‘t te begrotelijk, en waarmeten hadden wie al. Ik ken nait zwemmen, en Gezinoa ook nait. Doarom hollen wie ons bie pootjeboaden, en zörgen dat ons t’wotter nait boven de kneien komt. Aander luu kennen doar wel ains om lagen, mor dat zel ons aan de kont rosten.
Ik dwoal of, ik wol tegen dij luu zeggen dij dit nait lezen kennen, vroag aan aine dij wel lezen ken, om joe ‘t veur te lezen.