Leste Novemberdag
Frambozestroeken lonken:
“mos ons körtwieken
wie hemmen laange, dode stronken
krieg snuischeer der mor bie”
Beetje zun en dreug weer
t aarbaidt goud dizze keer
gruine òfvalbak rakt vol
mien kop het n kleur as n ból
hemd plakt van swait op rug
t is tied veur n schaft mit n brug
Stroeken stoan der nou knap bie
n aibels schier putje veur mie
op dizze leste dag ien november