Lekker wicht
Hai dreumde dervan
n wicht te wezen –
n lekker wicht mit
laange noagels aan handen.
Elk zol hom noakieken as e draaide mit t gat
Verlaaiden zol e,
mit lutje geboarkes en eelske laagjes.
Hai was der veur moakt –
aan hom was n vraauwlulief wel touvertraauwd.
t Echte vraauwvolk mog e nait laanger lieden:
wat haren dij der non veur doan
zo te worden maggen?
Ien al zien verhoalen kon je t bespeuren:
‘ik bin n wicht! n Jonge maaid!’
Hai sloug verboal wild om hom tou
noar wel of mor twij X-chromosomen haar.
Hou haar moeke netuur heur zo vergizzen kind?
t Kon hom nait laanger verrekken,
hai trok hom n klaidje aan
en ging dermit bie t pad.
Onderwegens nikte hai noar t jonkgoud,
dat allinneg mor dij lelke ol kerel zagen
dij hai veur heur was.
