Lekker lochie

‘Rika, most es roeken, dit is n lekker lochie.’ Zien stem is te haard in de parfumeriewinkel dij groag vernoam wezen wil en dure geuren kieken hom vaals aan uut kleurege schappen.
Triomfantelk stekt e n vlezzie in de locht of t n volle bingokoarde is woar e net n dikke rolloade op wonnen het, mor woar e ook nog mit in de rees is veur n haalf swien. t Vlezzie in zien haand zugt der net zo uut as t mannegie zulf; klaain, braid in t midden en aan bovenkaande ain rode dobbe.

Gain aine in winkel reagaaiert, ook Rika nait.
Nou binnen der meer vraauwlu in Stad dij Rika haiten, mor kin mie ook begriepen dat ze verlegen is om zien rouperij en net dut of ze hom nait heurt.
‘Wie binnen gek op lekkere lochies, mien vraauw en ik,’ proat e inains tegen mie. Zo makkelk als Rika kom ik der nait òf, omreden dat mien vraauw mie stoef noast hom parkeerd het in n rustege houke van winkel.
‘Nait van die goedkope lochies hor, nee dat is aan ons nait besteed. Om joe woarhaid te vertellen meneer, wie binnen der glad wat allergies veur, mien vraauw en ik dus,’ revelt e verder.
Ik dou n stappie achteruut. Mit mien Old Spice van Kruudvat bin ik gain partij veur hom, boetendes akkedaaiert zien oadem nait bepoald mit de lochten uut de duurdere priesklazzen.
‘Joe lieken mie ook gain kirrel dij genougen nimt mit n goedkoop lochie, is t woar of nait?’ Ik vuil mie verlegen mit de vroag en nog meer mit t antwoord.
Mor hai revelt aal weer verder. ‘t Is de kombinoatsie meneer. De kombinoatsie van locht en uutstroalen. As je n dure locht op hebben, mor je lopen der bie as n sjomp, den road ik joe aan om der nait aan te begunnen.’
In gain doezend joar, denk ik bie miezulf.
Even is e stil en kiekt e in gedachten noar boeten deur t etalogeroam dij de stinkende stadsluchten schaaidt van d’exotische lochten aan binnenkaande van winkel. ‘Elk mins wil zok op zien tied belangriek vuilen, meneer.’ Zien stem is zacht en trilt n beetje. ‘As je n klaain kirreltje binnen, zo as ik, den vaalt dat nait aaltied tou. Meschien vinden ie mie nou wel n beetje n haalfmale as ik joe dit zo vertel … mor as ik n lekkere locht op heb, den vuil ik mie op t aigenste moment as ain grode kirrel dij schijt het aan de haile wereld,’ zien stem sloat over en hai kiekt striedlusteg de winkel in. De knokkels van zien haanden binnen wit als snij en zien heufd liekt op n vulkoan dij op uutbarsten staait.
De veurnoame lochten kieken hom onrusteg aan en n nuver gestukadoorde poedie vlocht van schrik de winkel uut.
Ik vuil mie aal minder op mien gemak, mor veur ik ook nog mor wat zeggen kin, moakt e n inde aan t gesprek dat aigenlieks nooit n gesprek west war.
‘Ik mout der nou vandeur, hor. Mien vraauw staait al in riege veur kassa. As ik joe nog n tip mag geven … Coulthier … n vrizze Franse locht … is vandoage in de rekloame.’ En mit n ‘goidag, hor’ dribbeln zien körde baintjes in n te strakke Terlenka boksem noar n hoogblonde vraauw, zwoar taikend deur heugtezun en bienoa n kop groter as hom.

Drij ketaaier loater zug ik ze stoan bie d’Hema. Baaiden hebben ze n drijhoukeg puutje in d’haand mit doarin ain haalve rookworst. Dikke druppels vet glieden laanks baaider kinnen noar beneden. Hou was t ook nog mor? ‘t Is n kombinoatsie van de locht en uutstroalen, meneer.’