Laiverd
Ik was n stille en gain schraiverd,
van bleueghaid weg wat kwiet.
Mor inains ruip zai: ‘Moi, laiverd!’
En sprong bie mie achter op fiets.
En wie reden langs de zee.
En heur hoaren waren blond.
En ik vond het onbegriepelk mooi
dat aine mie n laiverd vond.
Ik fietsde langs n rousteg hekje,
langs een oma en n klaain kind,
noar n òfgelegen plekje,
net n klaain beetje uut de wind.
En dou zee ze weer wat laifs,
dat ik nait hailemoal verstond.
Mor ik vond het onbegriepelk mooi
dat aine mie n laiverd vond.
Van stro druig zai n vrolek houdje
dou zai doar zo noast mie zat.
En ik dochde van: wat mout je.
Ik docht: dij schat dij dut mie wat.
Ik haar t hailmoal nait verwacht,
mor kreeg n smokje op mien mond.
En ik vond het onbegriepelk mooi
dat aine mie n laiverd vond.
Hail laank zöchde ik noar d’juuste woorden.
Ik kreeg het waarm en ik kreeg het kold.
Ik stutterde zaacht in heur oren:
‘Wwwat bbinnen aan zee dien smokjes zolt.’
En ik heur heur laive lach
nog volop schattern in het rond.
En ik vond het onbegriepelk mooi
dat aine mie n laiverd vond.
k Heb zo stillechies noar heur luusterd.
Zoveul laifs zee zai tegen mie.
Dou het de zeewind mie influusterd:
‘Kom, nog n beetje dichterbie.’
En dou hebben wie het doan
tot de moan te schienen stond.
En ik vond het onbegriepelk mooi
dat ik heur een echte laiverd vond.
n Bewaarken van t laid Lieverd
van Toon Hermans
Tekst: Henk Puister
Zang: Age van der Velde
Opnoame: Koos Greveling
