Labyrinth
In dokege flarden
Verdwoalen òf en tou mien woorden – zuikend
noar n uutweg
in t labyrinth van mien gedachten
De wind – joa de wind
Zolaank t neudeg is
wil ik de wind wezen
under dien zojuust ontwoakte vleugels
Om die nait vleugellaam te zain
Die staark moaken
om bie windstilleghaid die te loaten zweven
op aigen kracht
Sumtieds zai ik die fietsen
Dien pakkiedroager volstougd mit begoazie
Slingernd
Moar veurdat ik die roupen kin
Stapst doe òf
om mie te vroagen – te helpen
dien snelbinders aan te sjorren
Din – radder as n knipoge
ontglipst mie weer
In tied dat ik mien pad
vol stiekeldoorns en obstoakels nog òfloop
wachtst doe alweer – laggend
dien pad van rozen veur die
En doe – doe fietst –
Zò vol leven – t leven in
Din zweefst doe
weer n wiekslag wieder
t open veld in
terwiel dat ik – aigenlieks – soamen mit die
de peerdebloumpluusters vot haar laggen willen
Ik wol die dailgenootje moaken
van mien aigen oogst aan ervoarens
Mor doe zaaist op dien aigen menaaier
Summege zoadjes verwaaien in de wind
Mor t grös vindt holvast
in moudertje eerde
Ik vuil mie
As de haarfst –
koal en kleurloos in schemern
astoe die mui daanst –
licht as n veertje
op dien aigen waarme zunnestroal
Kom en licht mie bie
astoe òf en tou uut rusten wilst
hierzo – op t zaachte mos –
in de koulte van de vrouge mörgendaauw
Ik vuil mie óók licht
mor te zwoar bevonden
om die bie te lichten
Mien grootste kracht – schuult ja
In mien zwakhaid veur die
Betovern
bie dien stille laag
Zichtboar as de snij –
dij de nacht veraandert
in ain widde verblinnende mörgen
Oadembenemend
As ik die ontluken zai
as noa n laange wintersloap
under de widde snij vandoan
En doe opvaalst – onopvalend
Ik verdwoal en verdwoal
En ik zuik die – aalweg weer opnij
mor doe bist nog gewoon te dichtbie
Ik run – uut alle macht
mor run nait laangzoam genogt
dink ik
Zugs doe
Bie zetten zel ik die vroagen mouten
Mien raaizegids te wezen
In mien aigen labyrinth –
Drij moal
Mien KIND
Kin n mins oeit –
t schierste mor ook t alderstoerste
wat joe overkommen kin –
verwoorden?
