Kunst & Co
Co wasket al datteg joar bie ons de roamen. Hai dijt allenneg t lege waark, want op ledder klimmen wil e nich meer. As e west het en ons nich thoes trof, den let e n lutje braifke achter mit tekst ‘gloazenwasser het west’. Mor asve thoes bìnnen den nuigve hom steevast veur n kopke kovvie. Den ist mor even biegoan of Co zit op prootstoule.
Bievubbeld over zien belevenizzen in t museum dou e doar suppoost was. Dat was in joaren zeuventeg en dou was alles ja kunst. Kunstenoars mözzen ain keer in zoveul tied n kunstwaark bie t museum inlevern um recht op n oetkeren te holden. Co ruik der nooit over oetproot wat der den zo aal binnenkwam, regelrecht noa t depot göng en der nooit weer oetkwam.
Op n regenachtege dag zat e mit kollegoa’s veur t roam kovvie te drinken. Boeten stön t grofvoel bie weg. Co zag hou n jongkirrel der n poar grode stukken karton tussen oet huil. Jong legde karton op tegelpad en begon der op te springen en zien stevels der op òf te vegen. Dou pakd’e t kleddernadde karton op en luip der mit museum in.
“Wat wost?”, vruig Co.
“Kom mien kunst inlevern”, zee jong. “Doe schobberd’, zee Co, “bist ja n slaif. k Heb ja wol zain houst dij rommel net bie weg vothoald hest. Das ja gain kunst.” Jong wui lèlk.
Co belde direkteur op en legde alles oet. Mor direkteur zee dat e t kunstwaark aannemen mös. “Co, ook al zug ter oet as n swien mit n schoetje, t gijt nich um t product mor um t proces, hou t oetfigelaaierd is”. Kunstenoar begunde te lagen en stelde in zien triomf ook nog n veurwoarde: museum mös zörgen dat t kunstwaark nat bleef. Technische dainst het der doagen waark mit had um boven t kunstwaark n teemze te knuutjen en dij via n regenpiepke te verbinden mit n kroantje in t hokje van schoonmoakdainst.
k Kìn nich recht zeggen dat Co t non belaggelk muik, nee hai beschreef t eerder mit n soort oprechte verwondern. Zien tied in t museum von e den ook mooiste tied van zien levent.
Högtepunt in zien carrière was dou n beroemd kunstenoar – hai kön zuk t nich goud meer heugen, mor hai dochde dat t Wim T. Schippers was (waiten wol van pindabotter op vlouer) – drij zoalen inrichde mit kringlooprommel. Der lag van alles: potten en pannen, vergeelde bouken, lampekapkes, diggelgoud, ol klaaier enz. Aal lutje spul en aal enter over twenter. Mor ain houke bleef leeg. Wel verdold, dochde Co, non is t tied veur mien kunst. In zien loa haar e n ol teddybere liggen. Mit kop t er haalf òf, stro stak der oet. Dou Co dit beschreef huil e zien aigen kop ook even schaif. En hai zöchde t holten stoultje van schilder van technische dainst op. Schilder broekde dij as e even n opstapje neudeg haar um aargens even wat bie te waarken. t Stoultje zat den ook under gleren en ol vaarve. Dou zedde Co t stoultje in hörn van zoal en teddybere op leunen. Bere kreeg um kop n blaauwe electriciteitsdroad um dij e in t plafond lopen luit. Slim apaart. Ankum dag kwammen lu van t papierwaark. Dij kontroleerden alles en schreven op liesten of t aal goud stön. Bie t stoultje mit bere bleven ze wat langer stoan. Doar wözzen ze nich goud road mit. t Stön nich op lieste mor t òfwiezen duurden ze ook nich recht. t Kön ja goud weden dat kunstenoar doar n daipe beduilen mit haar. Aine mout zegt hebben: “dat is Jezus dij reert over Jeruzalem”. En zo het Co zien kunstwaark n vöddeljoar veul bekieks had in t museum.
En dou tentoonstellen òflopen was, wui alles weer in kratten stopt. Mor kratten veur stoule en bere kön man naargens weerom vinnen. Technische dainst kreeg opdracht um apaart n bekisten te timmeren zodat alles hail bleef. En zo nam bere, mit kop nog altied even schaif, òfschaaid van Co en göng op weg noa nije expositie in Museum van Nijmoodse kunst in New York. Amerikoanen vonnen t ook slim special.
(10 meert 2014, noar t verhoal van Co de gloazenwasser oet Amsterdam)
