Koppie

‘Ach tou nou, waist wel! , dij man van die?’ Ze kikt heur schoondochter wat vertwieveld aan.
‘Moe, dat was joen zeun ! Wait je zien noam nait meer?’ Ze schrokken der alebaaide van.
‘Aalbert toch!’.
‘Ach joa , kwist nait meer. Kin toch gebeuren?. Wor doe nou mor eerstes zeuvennegenteg, din waist persies wattis…’ ’t Zel wel, moar ik kin mie nait in joe verploatsen, kiek das nou t verschil. Joe kinnen dat wèl in mie, joe binnen ook vievenzestig wèst’. Zee ze mit noadrok op wèst. Olske ging der hail prat op dat ze nog zo goud bie heur verstaand was. Dat was ook hail laang zo wèst, mor t begon leste tied minner te worren, veuraal noamen. Heur zeun en dochter waren joaren leden aal twij overleden. Heur liggoam was der doarentegen aarger aan tou. Proaten kon ze nog en doof was ze hailendaal nait. ‘Hest mien nije ledikaant aal zain?’ Ze loensde in richten van heur schoondochter. Mit heur aine oog zag ze nog moar mit ain percent en aandere mit zo’n zèzze. Ze wolt aiglieks nait waiten, in heur beleven zag zai t aal nog goud. As der verziede wèst was, zee ze groots: ‘Wat zagen ze der weer keureg oet’.
Heur schoondochter luip noar sloapkoamer en zag dat ledikaant t zulfde was, mor der hing klaain kastje aan voutenend dij mit n slaankje aan bère vastzat. Nije matras tegen deurliggen, docht ze, doar was al eerder sproake van wèst en was endelk kommen.
‘Ledikaant is t zulfde, moe’, zee ze. ‘Nou, ze binnen der wèst vanmörn, dat waik hail zeker!’ hiel ze stug vol. ‘Joa laiverd, zo gaait as je older worren, je vergeten wat en waiten t aalmoal nait zo goud meer’, maarkte heur schoondochter op. ‘Mien koppie is nog goud’, kwam der wat vranterg oet.
Zai zat in heur stoa-op-stoul, mor lekker achterover leunen kon ze nait goud meer, heur hoog vergruide rogge luit dat nait tou. ‘Dou mien bainen moar even omhoog.’ Ze zwaaide wat mit heur reumahaandje noar knoppenkastje van stoul. Schoondochter deed doadelk, mor nog gain tien minuten loater mozzen bainen alweer deel. Ze wis nait hou ze zitten mos.
‘Laifst goa k nou op bère en blief veur aaltied liggen’, zee ze mit n zucht en der vot achteraan: ’Hest mien nije ledikaant aal zain?’ ‘Nije matras, moe’, zee schoondochter.
‘Nee hur ledikaant’.

‘Joa moe’, zee ze goudeg, ook om der vanof te wezen.
‘Roup zuster mor, ik wil op bèr.’

Zuster kwam even loater en ree heur op postoul noar sloapkoamer. ‘Nou zelk mien nije ledikaant es even perbaaiern’. ‘Matras, mevrouw’, zee zuster. ‘Nou, din het mien schoondochter mie veurlogen, dij zee ook dat n ledikaant was’, zee ze en gnivvelde wat.

febr. 2010