Kommer en kwel
Kommer en Kwel waren dikke kammeroaden. Zai deden n haile bult dingen soamen. Mit zien baaident aan bosschop en soamen aan t waark.
Ze mouken doar haile schiere vogelhoeskes en wat aal nait meer. Ook von Kwel t aaltied mooi om toart te bakken, mor begelaaidster was nait aal te wies mit hom, omreden dat hai n moal suker veur zolt omwisseld haar. Kommer haar ook oareghaid aan vissen. As zai t ook mor even aan tied hadden, gingen ze soamen noar t widde baalkje achter Moushörn.
Kwel deed aaltied t wirmpje aan hoak, mor och, och, wat gebeurde der dou? Kwel kreeg t hoakje aan zien vinger en duvelde der zo mit t wotter ien. Ainmoal op t dröge zee Kommer tegen
Kwel: ’Ik dou dat zulf wel even.’ Dou wirm aan t hoakje zat en dobber ien t wotter dreef, waas t n kwezzie van wachten. Noa n tiedje haar e beet. n Haaile dikke vis, t leek wel n haai. Kommer trok aan hengel, mor kon t allinneg nait holden. Kwel hulp hom mit, mor toch vlogen ze mit heur twijbaaident t wotter ien. t Ging zo haard dat ze wel wotterskien konden. Bie wotterzuvern van Oethoezen hemmen ze mor lösloaten. Deurwaikt gingen ze op hoes aan.
Oet t Oethoester Boukje 3
