Knienen

Aal n poar moand kwam ik heur tegen, stil veur zok oetkiekend op n baank in t Rozenpaark.
Ze zee nooit wat, nikkopde allinneg as ik ‘goidag’ zee. Zai keek aaltied wel op n menaaier of ze zeggen wol dat ze mie wat vertellen wol. Dat gebeurde eerguster. Op mien ‘goidag’ reageer-
de ze mit: “Goidag jongkerel.” Omreden mie dat n nuigen leek, ben ik noast heur
op baank goan zitten en om de konversoatie mor op gang te brengen leek mie t weer een goie aanzet.
“Dat weer hier”, zee ze, “dat is niks vergleken bie Portugal ! Bist doar wel ais west?”
“Nee”, antwoorde ik noar eer en gewaiten, “mor t liekt mie doar wel slim mooi tou doar”.
“Is t ook jong”, zee ze en luit heur heufd noar beneden zakken, “is t ook, mor sunds drijvörrel joar leden ik mien man doar achter heb mouten loaten denk ik doar toch wel een beetje aans over.”
Dizze opmaarken kwam even bie mie aan en ik mos mie even bedenken hou doar op te reageren. “Joen man is doar sturven?”, vruig ik, noa een körde overpeinzen veurzichteg.
“Joa”, zee ze, “mor t slimste is dat wie op mien aingoal aandringen doar noar tou goan binnen, terwiel hai aigenliek nait wol.”
“Joe moaken mie nijsgiereg”, reageerde ik; “hou kommen joe der din bie om juust doar hèn te goan, want as je wat ondernemen mouten je der soamen toch over ains wezen liekt mie”.
“Hai wol ook wel”, gong ze deur met vertellen, “mor hai kon op zien menaaier nooit. Meer as vatteg joar binnen wie traauwd west, mor nooit meer as ain dag gongen wie vot; langer kon nait volgens hom.”
“En woarom nait?”, gong ik deur met vroagen stellen.
“Om de knienen!”, antwoordde ze op n menaaier of ze n gloepensde hekel haar aan dizze daaier.
“Mien man was gek van knienen, alles draaide bie ons om de knienen. Morzo gain knienen …. nee …. Belgische Hoazen …. zuuvre rasknienen! Tougeven, t binnen mooie daaier en wie hebben der n bult priezen, zoas bekers, medailles, linten, wandborden en sums weerdebonnen mit in de wacht sleept. Mor mien man kon en wol daaier gain dag aan n aander overloaten … doar was nait over te proaten!”
“Hou kwamen joe din toch in Portugal?”, want nou wol ik t haile verhoal wel waiten.
“n Dik joar leden heb ik tegen mien man zegd: ‘as wie t nou nait doun, komt t doar woarschienlek nooit meer van.’
‘Kin nait om de knienen’, was zien verweer weer.
Mor dou heb ik tegen hom zegd: ‘as dij nou goud verzörgd worden deur dien beste kammeroad, din kinnen wie toch wel n dag of zeuven-aachte vot!’, want, heb ik hom dou zegd, ik wil t laand en de plek woar ons jong goud twinteg joar leden verongelukt is, wel ais ainmoal bezuiken! Zo heb ik hom overhoalen kind. Zien kammeroad, dij ook goud mit knienen overweg kin, dij wol der wel op pazen.

Boeten t toeristenseizoen binnen wie òfraisd, dat was goedkoper en ook nait zo waarm. Ainmoal in Portugal zee mien man mor aal van: ‘ik wat nait of wie der wel goud aan doan hebben !’

‘Och,doe denkst allain mor aan dien knienen’, heb ik hom nog òfsnaauwd. Meer hebben wie der nait over zegd, want t was ons te waarm om der over te bekvechten en onze gedachten waren veurnoam-lek bie ons jong.
De zesde dag van ons verblief wuir mien man nait goud; pien op de borst, benaauwd en hai luip slim blaauw aan. Dou ik n uur noa hom in t zaikenhoes aan kwam, hebben ze mie n zak mit zien spullen aanlaangd en ik kon allain noar hoes!
Zeuven doagen loater heb ik ook veur aaltied van hom òfschaaid nomen.” t Was n zetje stil tussen ons baide, mor noa n poar daipe zuchten begon ze weer te proaten: “Onze zeun verloren in Portugal, mien man verloren in Portugal, mor t slimste was: ik bleef zitten met de knienen!”
Weer bleef t n zet stil tussen ons baide, mor ik kon dou nait noaloaten te vroagen: “hè je ze
nog?”

“Nog aine!”, zee ze mit n daipe zucht, ”ze binnen aalmoal in pane goan! Mor dizze lèste dij nog over is, dat was zien allerbeste knien, mor …. dij gait zundag in pane, want mien man het aaltied zegd: ‘wat der ooit gebeuren mag: gain mens krigt mien knienen in t hok!’ Wat mouten je din?” “Waiten joe wat t slimste is?”, vruig ze noa weer n laange stilte, “ik lus gain knienevlaais!
Mor … ik heb mien man meer as vatteg joar proemen mouten, dij lèste knien krieg ik der ook nog wel deur! Mor akkom week kom ik elke dag bie joe eten in t bejoardenhoes!”

Dou dat der oet was, ston ze resoluut op en luip vot; mie totaal riddersloagen achterloatend.