Knarrie

“Evert”, zee Gezinoa, “denkst doe dat ‘n knarrie ook proaten ken”.
“Knarries floiten”, zee ik. “Mor Ebelien van hiernoast zee dat zai ook wel proaten leren konnen”, zee Gezinoa.
“Pappagaien proaten en knarries floiten, mor kenst wel perbaaiern om dien knarrie aan ‘t proaten te kriegen. Geef hom mor proatzoad in ploats van zangzoad”, zee ik.
“Bist ‘n plaaze”, zee zai.
Gezinoa zat aaldoage ‘n zet tegen de knarrie te proaten, ‘t heurde naargens noar, ‘t ging aal mor deur van lorre, en dag, en meer van zuks onzin. Ik zee der mor niks van, ‘t was ja ‘n tiedverdrief veur heur.
Mor nou wordt ‘t mie toch te gek, ik roek de eerappels al in ‘t schuurtje, aanbrand. As ik in ‘t keuken kom is Gezinoa doar ook al achter.
“Wast weer mit dien knarrie aan ‘t plazen”, zeg ik ‘n tikkel mieteg.
“Och man, hai begunt te proaten”, zegt zai.
“En wat zee hai, eerappels brannen aan, eerappels brannen aan”.
“Nee, dat rook ik zulf alwel”, zegt zai.
“Nou, wat zee hai den, wil ik waiten”.
“Hai zee dag”, zegt Gezinoa triomfantelijk, en kikt doar bie oet asof zai kwait nait wat kloarspeult het.
“Waist wisse dat hai dat zee”, vroag ik, “of hest die wat inbeeld”.
“Goa vot mor mit noar koamer”, zegt zai, “den zelst heuren dat hai wel dag zeggen ken”.
In ‘t koamer zit knarrie stil te wezen, Gezinoa ken zo voak dag zeggen as zai wil, mor hai holt zien snoavel.