Klaid

Boven in overloopkaast stoan twij grode puten, ain mit verklaidklaaier en aander mit lapkes. Aalmoal poltjes bewoard van wat ooit klaaier wazzen. Dij mos ik hebben omreden mien dochter, dij op koamers ien stad wonen ging, geern n lapkesdeken over heur baank hebben wol. Ik keerde zak onnersteboven en n woddervaal aan kleuren kwam deel. Doartussen drij gruine lapkes dij mie doadelk in t oog sprongen en mien gedachten vlogen weerom in tied. Mien moeke haar n tante dus gain taant of tan neen n tante Jacoba, doar was zai ook noar nuimd. Tegen heur zeeën ze gewoon Koopke. Wat doorn in t oog van tante was. t Was n zuster van mien moe heur pa, n ôl taant van mie. Mien haile loagere schoultied ging ik in vekansie n week bie heur logeren. Zai was roem vatteg joar juvver west in Haarkstee en Slochtern. t Is messchain overbodeg te vertellen, mor ze was nooit traauwd west en haar gain kinder. Tegenswoordeg ist aansom. Mooie pot, zo as mien moeke zee, mor gain deksel was goud genog. Loater heb ik t pas begrepen. Ze woonde stoef bie t Slochterbos in smaal wit hoes mit ook n smale daipe toen der achter. Ze was laang en moager en haar n innemend gezicht, moar vergis joe nait, zai was hail streng: goud was goud en slecht was slecht. Omdat mien moeke docht, en ik onderhaand ook, dat ik der mainsttied tussen in bungelde, was ze slim verguld dat ik der hèn ging. t Was hail goud veur mie. Ik leerde toaveldekken , t bestek mos hier en doar en mezzenleggers zus en zo, aaltied mit twij woorden spreken, nait graimen en zo wieder. Thoes mos ik dat ook wèl, mor t lokte nait altied. Ik dee vrezelk mien best, luip n week op mien tonen, mor kon t net volholden. Zai leerde mie ale noamen van plaanten in heur toen. Elke volgende keer as ik kwam, mos ik ze weer opnuimen. Sumtieds as ik t veurzigteg dee, mog ik n bouk oet heur kaast pakken. Der stonnen hail veul, ook inbonden oetgoaven van Charles Dickens woar zai mie welains oet veurlas.
Zai haar hoge verwachtens van mie. Ik mos ook juvver worden omreden mien sievers op schoul hoog waren. Ook waren wie aalbaaident gek op lezen, mor doar huil verglieken ook mit op. Zai was zuneg en n Pietje Persies en ik was n sloddervos. Noa loagere kwam middelboare schoul. Ik kreeg n klain bureautje op mien koamer en mien pa muik der boven aan muur n boukenplaankje. Ik vaarfde t bureau gruin, mor stoul en plaank geel, dat was dou mode. t Zag der wèl nuver oet, mor ik was nog nait tevreden. Der mos nog wat om boukenplaank tou. n Soort gedientje of roezeltje en op stoul nog n kuzzen om t gezelleg te moaken. Mien moeke was nait thoes, dat was mainsttied zo as ik plannen haar. Gain nood, kon t zulf ook wel. Ik aan t strunen in grode daipe halkaast, doar lag hail wat in. Meer n rommelkaast. Soort veurportoal van zolder zeg mor. Doar zag ik wat gruins, t was n klaid en t kwam mie nait bekend veur. Nait van mien moeke in elks geval. Haile mooie stof en de goie kleur ook nog. Ik zag wel n vlek boven taille, mor k haar genog aan de rok veur n roezeltje en n kuzzen. Ik aan t knippen en naaien d’haile nommedag. En t kwam kloar. Moeke kwam thoes en zo groots as n paauw lait ik t heur zain. Wat zol ze grootsk op mie wezen.
Ze schrok en heur gezicht betrok. “Nee toch, t is nait woar toch, das tante heur mooie klaid, ik zol dij vlek der veur heur oethoalen, ze is gek mit dit klaid, t was n haile dure”.

Ik ston perplex, aarms slap laangs mien lief. ‘Mor hai lag in halkaast, doar ligt allain mor ol spul in’, zee ik verongeliekt.
Ze keek mie kwoad aan, keerde zuk om en mommelde: ’Hou mout ik doar mit aan?’. Ik bin nooit te waiten kommen, wat ze aan tante verteld het. Mor elke moand op n bepoalde dag zee ze soavends tegen mie:’ Tante Jacoba komt mörn’, nou din wis ik genog. Veurdat ik noar bèr ging, greep ik mien roezeltje en mien kussentje, dee t in n puut en stopte t onner in kaast tot ze weer votging. Dit verhoal het netuurlek de ronde doan in femilie en nog aaltied zeggen wie as der wat wegmovveld worden mot: tante Jacoba komt mörn.