Kerstvers
Was dit joar veur n kerstverske in taauw,
k prakkezaaierde mie suf, zukswat stekt ja slim naauw.
Mor hail wat uren loater, zo omdebie twaalven in naacht,
haar t kopschraben mie nog gain tree wieder brocht
as “n widde Kerst en n Gelokkeg Nij-joar?”
Niks over Uruzgan, Irak of dij verdwoasde stumperds doar.
Dij zölfmoordterrorist; of roadeloze daaierstrieder,
asielzuikers, slagtovvers van oorlog en geweld en zo wieder.
Over zwaarfkinder in grode wereldsteden
en onschuldegen dij binnen overleden.
t Moagdje mit òfhakte haanden
en kindsoldoaten in Oafrikoanse laanden?
Grode snaaiers mit dollartaikens in d’ogen,
vangen in aigenikkeghaid, wied van meedogen?
n Roepsege verkoopster van daklozenkraant,
noast n kleumende muzikaant.
Zoas zoveul, bloots levent aan zölfkaant?
Nee, t wordt dizze raaize niks mit mien kerstgedicht.
Steek mor n keerske aan, wordt t doch n schietbeetje licht.
