Kerstverhoal ien t Grunnegs
vanuut t Westfries vertoald
n Haile tied leden was der ien ’t laand Israël n jong wichtje. t Was n meroakels schier wichtje, heur noam was Maria. Zie scharrelde mit Jozef. Dat jong was n verrekte goie timmerman. Dou gebeurde t dat ter middenoverdaag mit n roazende voart n engel aanvlaigen kwam. Maria schrok zich vanzulf de rambam. Moar hai zee: “Maria doe maagst wel bliede wezen, want doe ligst bie God aan t veurspeen. Doe krigst n lutje potje en doe most hom moar Jezus nuimen” En Maria zee: “Nou astoe dat zo groag wilst, den is mie dat best.”
Dou mozzen ze noar Bethlehem van kaaizer Augustus. Omreden dat Maria op t lèst luip, namen ze n ezel mit, veur t geval dat ze muie bainen kreeg, want den kon ze mooi op d’ezel zitten goan.
t Was n verrekte ìnde lopen noar Betlehem en dou ze der endelk waren, zagen ze der n bult mìnsen. n Haile bult !
Jozef wol ien al dij drokte vroagen of der n plakje was ien de herberg , mor dat wer niks, alles was vol. Der kon gien mìns meer bie. Op t allerlest kwamen ze bie n stal aan en Jozef zee: “Maria wie mozzen hier mor stoppen, den kinnen wie n beetje uutzakken en meschain ok nog wel n tukje doun.”
Nog diezulfde oavend kwaam der tussen d’os en d’ ezel n lutje potje op de wereld. Maria was zo blied as blik! En ze was al zo loos west om douken mit te nemen.
Jozef haar onderhaand n pluk hooi ien de voerbak lègd woar zai t potje ien kon leggen
n Hail enne vot zaten der wat herders bie mekoar op de schoapen te pazen. Ze zaten mekoar stoere verhoalen te vertellen. Moar ienains was der toch n licht! Ogen deden der zeer vaan. t Was dezulfde engel dij ok bie Maria west was. Hai zee: ”Ik heb nijs, Even wiederop is n lutje potje geboren en joe mouten der moar es hèn goan te kieken. Hai is de redder vaan t volk !”. En vot was de engel weer. De herders keken wat verdwoasd ien ‘t rond en gingen dou mit n slakkegangetje mit al heur schoapkes op pad noar Betlehem.
En joa her, doar laag t lutje potje ien de stal mit Maria en Jozef. De herdertjes gaven de trotse ollu wat schoapemelk en ok schoapewol, want dan huifde t kirreltje nait te verkleumen. De nijbakken ollers bedaankten de herders allerhartelkst.
n Hail enne wieder, ien n hail aander laand, aargens ien t oosten waren drij wieze mannen. Zai waren van alles goud op de hoogte en wizzen veul van de sterren òf. Zodounde kwamen ze der ok achter dat der n biezunder kiend geboren was. Hai zol de redder vaan de mìnsen worden. Ain zo’n grode ster mit n steert der aan wees heur de weg noar de stal ien Bethlehem.
Noa n barre tocht op kamelen kwamen ze op t lest aan bie de stal. De oldste gaf wat gold, de twijde kwam mit wierook op de proppen en de jongste haar n lekker luchtje mitnomen.
Maria en Jozef begrepen nou hielemoal wel dat heur lutje potje hail biezunder wezen mos. Ok dizze mannen werren bedaankt veur alle kadootjes die ze mitbrocht haren.
Jozef zwaaide heur nog laang noa. Moar snaachts kreeg hai toch zo’n roare dreum! t Was weer die engel die hai eerder tegenkommen was ien zien dreum. ”Luuster”, zee d’engel, “Jozef zörg dast vot kommst, want Herodes het t slecht mit die veur. Most noar Egypte vluchten mit dien jonkje, want doar ist vaailig veur hom! Keuning Herodes wil noamelk ale lutje potjes doodmoaken, omreden dat er heurd het dat de nije keuning doar tussen zit en hai wil zulf groag aanblieven!”
Ze hebben alles bie mekoar graaid en bennen mit d’ezel op stap goan.
Herodes struunde t haile laand òf, moar dou hai deur kreeg, dat Jozef en Maria hom mooi te pakken haren was er vanzulf hartstikke kwoad. Moar hou den ok, noa n barre tocht kwamen ze ien Egypte aan en bleven doar n poar joar wonen..
