Kees Dik
Nooit kloagen.
Aaltied droagen.
Wat was e staark en aarbaidszoam,
wat hest aaid veur ons kloar stoan.
Zörgzoamhaid was zien haile leven,
moudeg is e aaltied bleven.
Kerdoat wil e dat wie binnen,
mor ofschaaid nemen dut zo’n zeer.
Rust nou mor oet,
doe hest dien stried streden,
hest t as n moudeg mensk doan!
Bedroefd om het afscheid, maar tegelijk vervuld van daankbare herinneringen, geven wij u kennis dat is overleden, mijn geliefde man, onze lieve vader
Kees Dik
In de leeftijd van slechts 59 jaar.
Onze dank en waardering gaat uit naar het personeel van het Professor Tuntlerhuis, die de laatste drie jaren zo liefdevol voor hem hebben gezorgd.
Mevrouw Dik-MiddelJans
Kinderen: Bertus, Klaasje, Maartje en Derkje.
Mit t veurlezen van dit eerste gedailte van raauwkoarde begunt domnee zien verhoal. Hai schetst t verhoal van Kees, nait aaltied even makkelk leven. Zien wel en wee, mor veuraal tied, dat zien benul zainderogen ofnam. Aan t gebroek van buusdouken te zain, wis e gevuilege snoar wel te roaken.
Voader Kees wér nait hemel inprezen. Man haar ja ok zien lek en brek. Mor doch dee e recht aan aal wat e west en doan haar in zien veuls te körde leven.
“En nou, wat verwacht ik Heere”. Domnee Rasters wees op de hulp, dij femilie en ovrege mensken verwachten konden van de Schepper.
Plechteghaid huil op mit n verske van Ede Staal. t Laid dat Kees op t lief schreven leek. Te pas en te onpas, haar dat laid deur bakkerij klonken.
‘t Het nog nooit, nog nooit zo donker west, of t wer aaltied wel weer licht’.
Under begelaaiden van oetvoartlaaider hebben ze n dikke honderd meter oflegd tot kovviekoamer, woar noa t ‘genot’ van n kopke kovvie mit kouke, mensken wat noa proaten konden over t leven en t verstaarf van bakker Kees (Dik).
Hai haar voak veur haite vuren stoan, mor kreeg bie zien dood te moaken mit t haitste vuur dat man zok denken kon.
Doarnoa kwam grootste tamtoatsie, t haanden schudden van ale lu, dij vlöt of laank van heur dailnemen getuugden.
Mor aan alles komt n end.
In t noagesprek under mekoar thoes, vond elks, dat ze man en voader n weerdeg ofschaaid bezörgd haren. Nou was t weer scholders der under en veuroet kieken.
Amperaan n joar loater, mos der mit pien in t haart besloten worden, dat ze t bedrief t beste van haand doun konden. Hier was deur moordende concurrentie van grootwinkelbedrieven gain zolt in soepenbrij meer te verdainen.
As Bertus t nou nog geern wol, mor dizze was t gekraab en geknooi ok meer as zat.
Dou e wat verkerentjederij kreeg en e ok groag wat tied aan t wicht besteden wol, wer knobe deurhakt. Bertus kon in loondainst komen bie n broodfebriek under rook van Stad en greep kaans mit baaide haanden aan.
Veurlopeg kon e hinneweer rieden in auto van zoak, mor op duur wol e n aigen woagentje hebben. Zoak wér verkocht aan n buurman, dij der n ‘showroom’ veur nije en broekte auto’s van moaken wol. t Paand paazde ja mooi bie zien noastgelegen geraazje.
Noa wat gesteggel over pries en n hoop gepaangel mit moakeloar kwamen ze der oet. In t vervolg werden der gain stoetjes of kouken meer verkocht, mor auto’s. Of dij ok zo vlöt over teunbaank goan zellen, vaalt te betwiefeln.
Moeke göng mit kinder in n dörpke in buurt wonen. Ze haar t nou n stok makkelker din ze t ooit had haar.
Bertus huurde in Hoogkerk n hoeske, woar e zien doefke vertroeteln kinnen zol.
Noa n bruloft, dij klonk as n klokke, begon e hierzoot n nij leven. Het der nooit spiet van kregen.
Laangde nait noar bakkerij terogge. Zat hier in vaar plougendainst, mit wereld meer vrije tied. Tied veur vraauw en kinder, den dij luiten ok nait laank op heur wachten.
Op goud gelok, of zoas ze in ‘daansstad’ Waarvum zeggen: ‘Op roakeldais’ was e in dit beroup sprongen en was noa n klaaine omzwaarven hier goud te laande komen.
Vuilde zok hier op stee en was dik tevree mit le wat hom hier veurhaanden kwam.
